“Tuurlijk! Zij is mijn godin.”
De mannen proesten het uit. Toch meende ik het. Ik keek misschien te serieus, maar waarom vroegen mijn beste vrienden of ik van Anke hield?
“Ze heeft lekkere benen,” snoeft Piet, de zelfverklaarde vrouwenkenner, maar toch steeds single en drinkt van zijn pint. Hij lonkt vaak naar mijn Anke. Anke heeft de langste benen van de wereld. En twee voeten met vijf tenen. Als ze haar hakken draagt, danst haar poep.
“En dikke tieten,” vult Jos aan. Hij steekt een nieuwe sigaret op. Zijn vrouw is een oud wijf, hoewel ze niet ouder is dan wij. Haar nagels zijn oranje van de paprikachips en haar tanden bruin van de liters Cola. Hij deelt de kaarten opnieuw. De stapels chips zijn hoog geworden, torens van duizenden per persoon.
“Een godin misschien, maar een heilige?” knipoogt Jos naar Piet. Naast Piet staat een meter lege flesjes Jupiler. Hij krabt aan zijn neus en stoot een flesje om, dat op de vloer knalt maar wonderwel niet stuk springt. Hij hangt dronken in zijn stoel, zoals altijd. Ik bekijk mijn kaarten. Twee azen. Wow. Ik zet driehonderd in.
“Anke en ik zijn het perfecte koppel. Ik zweer het je. Ik wil haar nooit kwijt.” Iedereen volgt en drie open kaarten worden op de tafel gelegd. Drie lage klaveren. Piet schuift rommelig vijfhonderd naar het midden, in twee niet zo vloeiende bewegingen.
“Durf je te wedden?” Jos kijkt me in de ogen als een wolf die zijn prooi heeft geroken. Drie lage kaarten liggen open op tafel en ik zit met pocket aces. De pot is duizend. Wat denkt Jos wel? Zijn blauwe spencer hangt rond zijn hals over een wit hemdje als een posterboy uit Knokke. Ik verhoog.
“Raise naar tweeduizend”, roep ik zelfverzekerd. Anke is de laatste tijd wel meer afwezig en haar telefoon trilt vaak. Waarom laten die berichtjes haar zo blozen? Ik durf er niet naar te vragen. Iedereen volgt. Hartenaas is de vierde kaart.
“Ik ga all-in!” Jos schuift smalend vijfduizend chips over tafel. Zijn handen beven. Drie azen heb ik nu. Three of a kind. Anke weet niet dat ik speel. En zeker niet voor zoveel geld. Zij wil graag ver op reis. Als ik dit win, vliegen we samen naar de Seychellen.
“Bandiet! Ik fold,” lispelt Piet. Ik word kwaad. Jos heeft het zeker niet. Ik heb geen vijfduizend, maar ruik de eerste klasse. Nu stoppen betekent dat ik verlies.
“Ik call. Alles. Ik zet Anke erbij in. Ik wil al jouw geld.” Ik snuif en mijn hand trilt. Wat heb ik net gedaan? Ik kan niet verliezen, toch? Toch?
“Okee,” zegt Jos verlekkerd, “Als ik win mag ik haar neuken. En ik zet jou op een stoel naast het bed, dan kan je leren hoe een echte vent zijn paard berijdt!” Hij lacht als een duivel en streelt zijn broek. Piet kijkt me angstig aan. Hij weet niet dat ik drie azen heb. Maar Jos kan een flush hebben.
Het duizelt. Mijn hoofd tolt en ik grijp naar de tafel om niet te vallen. De muziek staat stil. De rookwolk die Piet uitblaast lijkt gloeiend gas uit een vulkaan in uitbarsting. Ik moet plassen. Ik wil wegvluchten. Is er een undo-knop? Ik wil Anke niet verliezen. Dit vergeeft ze me nooit. Al ons spaargeld en die dwaze belofte. Ik bezit haar niet. Ik kan haar niet dwingen. Ze jaagt mij haar huis uit. Haar vader ontslaat me ogenblikkelijk. Haar moeder zal mijn moeder bellen. Wat haat ik die smeerlap van een Jos. Zijn hautain gedoe deed me haar inzetten. En Piet is een lafaard. Hij beschermt me nooit. Mijn koelkast leeg drinken, dat kan hij goed. Wat een klote vrienden heb ik.
De dronken vingers van Piet peuteren met moeite de laatste kaart van de stapel. Na drie pogingen krijgt hij ze omgedraaid. Klaveren aas. Ik heb vier azen! Ik ben onoverwinnelijk. Jos toont fier zijn flush met de klaveren heer.
“Ik ga ze achterwaarts naaien, kameraad. Je zal haar voor het eerst horen schreeuwen van genot!” Jos viert zijn overwinning door met zijn vuisten door de lucht te zwaaien. Ik laat hem drie seconden genieten, om dan mokerhard zijn pokerhart te verwoesten.
“Four of a kind, baby!”
Morgen boek ik onze reis naar de Seychellen en zoek ik nieuwe vrienden.