rek
geen rits was er die mezelf dichtbij hieldik spatte uiteen, waarlijk, dat andere beeld
wilde ik wekken, geen tijd voor soelaas
weinige lag er me voor de voeten, ongezien
was er een veelte, moeilijk kon ik duiden
uiteen spatte ik, nam veelal ruimte, zei men
verdiend had ik, me wegsprak elke soelaas
niets zou ik ervan bakken, overdonderde me
niet wetende wat en hoe, leven uitlachte me
geen speld hoorde ik er vallen, als dacht men
niet wij zijn het, gelukkig, zij sterk genoeg
niet zij is in nood, in haar net bengelen wij
onweten droeg grove geschut, me trof diep
ik dichtklapte wroed, eigen vel veilige baken
mijn kluwen onsterk, lef uitdaagde in beeld
weinige lag voor voeten, ongeziene veelte
als dagen verkwikte, niet tijd werd mijn rits
rek opkwam en liet me ineens los, ruimte
veelal, ik innam, uiteen spatte meer vel
speld niet op grond, meer leven uitlachte me
wij hebben geluk, jij aantrok leed, in bult
eigen schuld, draag maar lang, wij tijd tekort
en ik, werd meester, in verdragen het meeste
meer ruimte, in ongeziene veelte creëerde ik
rauwe beeld, er bengelen, welkome geschut