September is rommelmarktenmaand. Menig Vlaming haalt daarvoor graag zijn kelder en/of zolder leeg om allerhande afdankertjes ten toon te spreiden op een plaid of geïmproviseerd kraampje. Ik probeer te onthouden welke markt waar is en wanneer want ik snuister er graag rond. Het lukt me niet. Er zijn er gewoon teveel in ons Vlaamsche land.
Vorige zondag, tijdens mijn ochtendwandeling, kwam ik zo’n vergeten markt tegen. Van oude laarzen, over Tupperwareboxen vol kinderkleertjes via roestige wandelstokken, plompe asbakken, beduimelde kaartspellen en protserige Chinese vazen naar speelgoedsoldaatjes en terug.
Ik nam mijn tijd voor een uitgebreide inspectieronde maar niets leek me de moeite waard. Bijna had ik het opgegeven maar plots ontdekte ik tussen alle spullen drie grote glazen. Je weet wel, van die hoge retro met dikke ribbels. Zo’n glazen waar je als kind bananenmilkshake uit dronk bij de bomma.
Ik betaalde één euro vijftig. Voor de drie samen. Het maakte mijn dag.