Roodborstje +1.

22 okt. 2019 · 5 keer gelezen · 0 keer geliket

Ik ben weg van de wereld in een boek gegleden. Mijn aandacht is van papier, van woorden, van zinnen die mij naar de keel grijpen. Niet om mij te wurgen maar om mij zacht te strelen, te verleiden naar meer woorden. Ik schrik op van kabaal, gewoon kabaal dat ik niet kan definiëren, ik kijk op, zie een roodborstje dat mij passeert. Zomaar, met wat gefladder komt dat mooie vogeltje voorbij en stuitert tegen het raam. Alarm slaan heeft geen zin maar het is wel de bedoeling dat ik dat rode borstje laat ademen buitenhuis, waar zijn bomen staan. Zodra ik recht sta om te handelen, vliegt het vogeltje de andere kant op (je zou van minder, niet?) de juiste richting uit. Bij de schuifdeur naar buiten merk ik een soortgenootje op, ze zijn dus met twee. Oh zo mooi, zo prachtig en kwetsbaar, wat doen ze hier? Ik denk alleen aan beelden, ben ervan overtuigd dat ze weer snel hun habitat zullen vinden, de wijde wereld in, de oplaadbare wereld, en ik neem mijn Iphone. Ze gunnen het mij. Na vier foto's vinden ze de weg naar onze eetbare tuin. Daar pikken ze noten en granen; beelden die wij van tuinvogels hebben.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

22 okt. 2019 · 5 keer gelezen · 0 keer geliket