Het venster ontsluitend snuif ik de geur van vochtig lover. De zon wist wolken weg en verrijkt de ver uitgestrekte velden. De molen roerloos; de wieken rusten.
Een bries, als een zachte adem sluimerend, ontvouwt zich op mijn hals en verfrist mijn gedachten. Een klare hemel verdrijft de gure beelden met zijn ontzenuwende kracht.
Zwijgzaam laat ik me meevoeren door het bouquet winterrozen dat mijn zinnen prikt, mijn denken grijpt. De tijd verglijdt. Ik laat het zijn. Laat haar belangrijk zijn, de roos.
(https://alineskladblok.wordpress.com)