Na anderhalf jaar verblijven in onze eigen microkosmos, bestaan er nu ruimtetoeristen. Van microkosmos naar vacuüm. Gewichtloos op jacht naar selfies met échte sterren. Zouden zij weten dat de sterren hoogstwaarschijnlijk al dood zijn en zij enkel nog de laatste stuiptrekkingen van het sterrenleven vastleggen? Een doodsstrijd met lichtjaren vertraging op foto met een schaapachtig glimlachende ruimtevaarder.
Sterren zwellen op en imploderen. Zo sterven zij. Zo sterven wij. Een mens zwelt nog één keer met zuurstof en blaast dan de laatste adem uit. Is dit het bewijs dat wij allen uit sterrenstof geweven zijn?
Wat denkt de ruimtetoerist wanneer hij de aarde door het raam aanstaart? Vervult het hem met teleurstelling te moeten beseffen dat in de ruimte dezelfde onmetelijke leegte venijnig blijft knagen? Niemand wil ondragelijke gedachten wanneer hij in staat van opgewekte gewichtloosheid verkeert.
Worden wij allen ruimtevaarder? Lopen we zo hard van onszelf weg dat we de nog grotere leegte induiken? Er is iets mis wanneer we bij het ontvluchten van onszelf kiezen om in de ruimte gekatapulteerd te worden, op zoek naar de ultieme ontsnappingsroute.
Laat mij maar ruimtevaarder zijn in de microkosmos van het dagelijks leven, de dure ontsnappingspogingen gaan aan mij voorbij. Laat mij maar een Voyager zijn die van mens tot mens schuimt en tekenen van leven zoekt. Van menselijkheid. Tot in de oneindigheid.