Ik pas zelfs achterin. In die holte. Die ruimte. Voor dat reservewiel.
Ik kan mezelf krullen. Oprollen. Als een turnslak.
Als een egel die zijn stekels sterk bemint.
Ik pas nooit iets in een hokje. Sta liefst gewoon naakt in een winkel.
Bloot. Ik meen dat echt. Het liefst nog bij een beenhouwer.
Omdat mijn merg geliefd is bij de gieren.
Hij kweekt dat. Al wat vliegt. In die kooien van zijn vrije tijd.
Vogels die hij dood in poeder voedert. Onversneden gal en blaas.
Ja. Iets met hobby’s. Tijdverderf en eigen aas.
Diezelfde zak. Hij heeft mijn jas eens uitgekamd. Op zoek naar iets.
Hij wil voorzeker alle schilfers ook mijn vel vergaren.
Om een pop te maken voor zijn veld.
Ik pas daar allicht in. In dat kostuum voor lege koppen. Ja ik wil.
Gewoon die wind en amper voelen. Niet eens weten wat er beter hoort.
Of waar het midden ligt. Dat mes. De evenaar.
Het is de zon die opkwam tegen wil en dank. Maar niet met mij.
Zo sprak ik tegen hem. Die marchand in vlees, macaber wild in stukken.
Hij moet geboren zijn toen Chaos door de leegte sneed.
Hij schudt altijd zijn kop als ik hem domweg vraag.
Wanneer zijn vinken blind geworden zijn. Dat hart zo kil.
Daarna ga ik gewoon weer voort. Ik lift zo graag.
Er wordt altijd gestopt als ik op asfalt zit. Een buiging maak.
Ik groet de beesten van de straat en mag dan zomaar mee.
Omdat het gewoon past. Ik zit graag in die holte.
In plaats van een reservewiel zou ik nog liever zinloos zijn.
Geen autospiegel. Neen. Of zien wat er nog leeft. Wat niet.
Gelukkig nog dat ik mezelf zo krullen kan.
Dat ik die egel wonen weet. Het kwijl van slakken eten durf.
Echt eten is dat niet. Mijn merg wordt daar niet beter van.
Er is geen zenuw die daar ooit naar heeft gekraaid.
Sapperloot. Die kloot hij heeft gewoon wat ik niet wil.
Een auto. Winkel. Hobby. Vogeltralies en een veld.
En toch. Hij blijft op zoek naar iets. Naar toeverlaat.
Ik heb hem ooit één vinger afgesneden. Zodat hij niet kan wijzen.
Niet naar mij. Noch naar zijn eigen zieke boel. De zot.
En op zijn deur hangt nu een blad.
Iets met een rally zonder tijd. Door platgereden land en leven.
Is men op zoek naar Salvatore. Of een route weg van hier.
Die imbeciel. Hij komt altijd terug.
Omdat hij denkt dat vogels naar hem fluiten.
Hem om graan en ingewanden vragen.
Omdat hij zelf graag in zijn kooien toeft.
Geloof me. Mens. En vanaf morgen.
Slaapt hij denk ik.
In zijn eigen diepvries.
Languit.
Voorgoed.
Als het aan die vinken lag.
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'