Aan de toegang, die een dag, beginnend voor 6u 's ochtends,
kan, maar niet moet verlenen, tot een 'elk moment': hier een gedicht.
Toen de anderen racisme uitvonden, om dit in hun gezicht terug te krijgen.
Woorden die ik opraap en niet van mij zijn,
kunnen iets losweken, iets onwaar, of onecht,
om dan te gaan handelen als contra-argument.
Waarbij het hem in het woord zit dat het omgekeerde wordt gesuggereerd als les.
Toen we dieren bezochten maar ik mijn mooiste ervaring opdeed,
in een reizende capsule die tijd opvreet ook al leven we compact hier;
een zwart hert met wit gewei bijna rechtstreeks uit een dromerige nawoord van iemands leven (ik wijs op 'Voor het vergeten van P. Verhelst) - of tenminste zo stelde ik het mij voor -
die aan ons en dus iedereen verscheen, al beschermde de capsule, die ons beschermde,
hem van angsten. Zo verscheen het hert aan een bosrand, en vervoegde zo mijn collectie,
eventueel te gebruiken deja vu's voor mijn afterlife, dat nog geschreven KAN worden.
Ik ben niet verplicht tot verantwoording, als ik deze niet uitlok.
Mijn observaties laten mij nooit in de steek, als ik ze oproep.
Waar nodig kan je een metafoor verzinnen,
zoals een essay, over 'tussendingen', die je kan vastnemen, eenmaal, binnen de tekst.
Ik leefde er niet. Maar las er wel in door. Een soort doorreis die niet volledig kan
genoemd worden, nooit niet. A disembodied field trip.
(Ik wou dat ook zijn kringen er iets van konden begrijpen, al was het als in een vertaald
verslag.)
Santiago zette lijnen uit waarnaar (niet waarop) ik balanseer.
De lijnen deinen uit naar me toe, als een kustlijn.
Niet als een kustlijn, maar als letterlijke materie met water tussen.
Gestuwd door intuïtie pen ik neer, dat ik niets wil betekenen,
als ik ook niets kan associëren met hedendaags geweld dat gaande blijft.
En daarna niets meer.
En daarna niets meer.
For example: