De ochtend zingt door natte velden. Ik woon in het voorgeborchte van een stad die enkel interesse heeft in populariteit. Vandaag stuur ik mezelf naar de andere kant van de stad om een nieuwe uitdaging te scoren.
Drie weken en de helft teruggekeerd werd ik de eigenaar van eindigende nieuwsgierigheid. Een minuut, zo lang duurt het om de wielen van onder je wagen te zien verdwijnen. Plots is een prachtige omschrijving, die aangeeft hoe snel een verandering zich soms opdringt.
Je adem zoekt nieuwe zuurstof omdat je een half decenium op
een afgesnoerde fles hebt geleefd. Een kruispunt in je leven wordt gezien als een hindernis waar je wel eens leert om een groot worstelkampioen te worden.
Op mijn lichaam staat een aandoening gebrand, staatsgevaarlijk omdat je fan bent van solidair samenleven. Ze noemen mij een te vroeg geboren subcultuur
die last heeft van plezierige bovenkamer stoornissen. Fier badend in trots, neem ik zonder morren de verkregen stempel met dank in mijn ego op.
Op mijn fiets ben ik in een andere wereld, ik bedenk een nieuwe rit zonder rancunes en drenk ze in ondoofbare idealen ... zelfs als het regent in mijn ziel blijft de zon in mijn hart schijnen.