Zig zaggend maak ik baan.
Ik tik de hordes lichtjes aan.
Nonchalant alsof ik weer jong ben verblind.
Grijns ik arrogant en sla de weerstand in de wind.
Mijn knieën hoor ik knakken.
De blaren branden op mijn hakken.
Pijn is fijn en bloed moet weet iedereen.
Sla me er met dubbele flikflak doorheen.
Met de eindstreep in het zicht.
De laatste krul op mijn gezicht.
Pak ik de hand,
mij aangereikt door mijn demoon,
die me zachtjes over mijn hoofd strijkt.