soms de wanhoop

Met het uiteengezette verloop van tijd is niets mis mee:
jij gaat mee het gangetje en 
voelt je daar een randfiguur bij. 
Dat dat zelfvertrouwen nog ver te zoeken is, 
kan liggen aan de verstandhouding van jou,
de eenzame figuur met zijn verleden op het geweten, 
en die tijdslijn:
zonder het verloop ervan ook geen geweten om je tot uren in de nacht
gezelschap mee te houden. 
Het is een bar giswerk naar de ontelbare noemers waaronder
jij je gevestigd hebt.
Nu ben je moedig, de volgende dag verdwaal je in de dalen
die bij ontreddering horen. 
Jij weet niet waaraan en waaraf.
Soms voel je je leeglopen op de ontzetting en wanhoop af,
laat je met een laatste zucht de hoop liefst gemeen ver varen, 
zodat hem terug binnen halen al verdomd wat moeite kost, 
vergis je tussen het nergens en het ergens, 
laat je het na jezelf tegemoet te komen in een ruimte die daarom vraagt, 
waarop je een ruimte baart die daadwerkelijk daarom vraagt,
niet echt wetende dat we zoiets als destructief gedrag klasseren, 
en als je het al wist kon het je net zoals al die andere ik’s die je al vooraf gingen
één voor één, geen moer meer schelen,
net zoals conventies je geen moer kunnen schelen omdat het nu eenmaal afspraken 
met tradities zijn, en jij bent geen burger meer vanaf dat moment 
en een kat is wel nog net een kat. 
Jij bent geen burger die daarop aanspraak wil maken omdat je je dan voelt plooien
naar een kant waar je je aan snijdt. 
Nergens naartoe, een bestemming die pijn doet. 
Waar ging je je ook al weer voor excuseren, nu de aandacht gevestigd is op de strategie? 
Vergeet niet, de strategie is en blijft taal genereren, 
en of het nu hier is of ergens waar ik heen kan om toekomst te zingen, 
het is een standvastig proces dat subjectief gekleurd is
en ambigu klinkt. 
Je wordt altijd maar op je plaats gezet als je leest. 
Jullie zijn mijn doelgericht ritme vast wel nog niet beu, en dat voel ik
aan de potentieel gevaarlijke woorden die ik nog heb klaarzitten,
daar moet wel iemand voor te vinden zijn. 
Maar schrijven is je altijd een beetje dichter bij een dood bevinden.
Of ik het er voor over heb, is bijzaak.
Wat heeft het schrijven mij nog meer te bieden dan contracten met duidelijk een duiveltje?
Ik hoop alvast op meer wanhoop om op te teren.