"Waarom?"
Met lede ogen staren ze me alletwee verbaasd aan. Hun goedbedoelde advies, waarmee ze me proberen af te remmen, dringt tot me door, al laat ik het me niet raken - of dat denk ik toch.
"Waarom!" herhaal ik nu steviger, "telkens ik mijn pad klaarhelder voor ogen zie, houden jullie me tegen vanuit jullie eigen angst. Jullie liefde voor me, laten jullie overspoelen door angst! Koester die liefde waarmee jullie me nog steeds willen beschermen, voor me willen zorgen,... Al is het enigste wat ik vraag dat jullie naar me luisteren en me wat op weg helpen..."
"Oké, 'Waar wil je naartoe?', 'wat wil je bereiken met deze keuze?', 'zorgt deze keuze ervoor dat je bereikt waar je naartoe wilt?' " vraagt ze me met een blik die tegelijkertijd duidt op hopeloosheid (zij weet het ook niet), al ook op sterkte én eindelijk het begrip: dat ze me vat.
De handvatten die ik op dit moment ontbreek, worden me dan toch aangereikt.
Al weet ik: ook jaren geleden leerde ik mezelf rekenen, spellen,...
Alsware worden mijn gedachten ook maar wéér eens aangevoeld, wanneer hij er aan toevoegt: "mét de nodige aanmoedigingen én liefdevolle ondersteuning leerde je ook ooit: fietsen."