Ik kon niet meer terug, enkel strak voorwaarts
de omgekeerde wereld leek het.
Al leefde ik een visioen of een onderdeel van een ritueel
de wind keerde toch en ik kon niet meer terug.
Ik worstelde de waarheid overhoop
stond oog in oog met de bakoven
draaide aan knoppen, drukte de vingers verrot.
Ik kon gewoon zijn, als ik was waar ik was
maar een dappere aasde op uitgebreidere uitrustingen
als voor opkomende ceremonies
en een oorlogshemd aantrok ik.
De berenklauwen duwden me tot het jachtveld
de tooi van adelaarsveren me in een heldenrol.
Maar de bakoven wilde ook wat
bleek voor een eeuwige plundertocht vertrokken.
Naar de knoppen - schertste ik nog - geen ritueel keerde om
restte enkel een wereld van dappere schijven koekendeeg
oog in oog met de verrotte waarheid.
De berenklauwen duwden strak voorwaarts
naar de eeuwige jachtvelden - aasde ik nog.
De helden riep ik niet meer terug.