Achter de zwijgende deur spitst het lege huis de oren.
Verkeer gaat altijd door.
Achter de zwijgende deur spitst het huis de oren en hoort.
Bekend gespin benadert, bekreunt, bekruipt de treurende oprit.
Het lege huis strekt zich uit en miauwt,
krult zich om het ene paar binnenkomende benen.
Waar bleef je zolang? En waarom ook vandaag weer alleen?
Hoe legt hij het uit? Aan het huis, de kat, de honger?
Hij zoekt dag en nacht.
Ergens stonden blikken verse moed,
iemand moet die hebben meegenomen.
En buiten woedt de oorlog voort:
broers begraven moeizaam hun geschillen.
Vitrinekasten vol ego storten in als tweelingtorens —
zal de verloren zoon het kompas nog kunnen vinden?
© Marc Terreur, Sint-Niklaas, 14-16 augustus 2024