Gisteren leek de lucht, gekleurd door de eerste lentezon maar met kleine wolkjes,
op het beginbeeld van ‘The Simpsons’.
‘Mijn leven als cartoon’, mompelde ik.
Die vaststelling stemde vrolijk noch droevig.
Stilaan dacht ik aan de personages die mijn
tekenfilm de moeite waard maken.
Geen van hen is in de buurt.
Sommigen wonen ver
anderen zijn dood
of vielen genadeloos tussen de plooien van de tijd
en zijn stilaan vergeten.
Al is het asfalt waarop ik sta en stond en zal staan
niet anders.
In zijn zwarte en grove korrel draagt het mij en
mijn dromen.
Getuige van een leven
wat in het aanschijns van de eeuwigheid
de vluchtigheid van een spotprent zal hebben gehad.
Ik kraste de generiek in de stenen
skate weg.
Naar het paradijs.