Ik heb de tijd die de trein heeft om Brussel uit te rijden
& Mechelen binnen te komen
Wat schiet er me te binnen?
De mooie dingen ja, die zeker, maar ook wat daar voor
nodig zou zijn; neem nu jij, mooie mens, de toekomst oogt
nog grauw of grijs maar wij vertellen een verhaal
dat de moeite waard is om gehoord te worden door zij die willen
Wij wouden wel
Wij kunnen nog
En neem nu iemand als mezelf, iemand die zeker veerkrachtig
genoeg de aarde beloopt
Waar is de stilte in deze tijdspanne?
Waar zijn de liederen?
Die staan hier allemaal neergepend
klaar voor de toekomst
Zonder toekomst zou alles maar debiel lijken,
maar met de toekomst erbij, blijven we eenzaam achter
Gedachteloos, moedwillig willen treuren, da’s de symbiose van pijn & hoop
Pijn in hoop vertelt een ander verhaal: pure, zwarte depressie
Ik lijk op jou omdat ik het ga halen
‘Wanneer’ is slechts een woord
Leeg in zijn bestaan,
sterk vooropgesteld in zijn gedaante, de taal
Niet lang meer
en dan ben ik thuis