‘Onzekerheid is ook een zekerheid,’ zegt ze.
Met haar warme stem en een flikkering in haar ogen pint ze me vast.
Het voelt aan als thuiskomen. Als een huis met twee stevige armen sleurt ze je mee: weg van het verleden, terug in het heden en zonder dat je het beseft, kom je gelukkig aan. Alles en iedereen rondom ons verandert in een razendsnel tempo. De wereldbevolking vertoont niet enkel virussymptomen. Ze lijdt aan een koortsige, materiële machtsdroom. Ze gaat gebukt onder ongelijkheid, verdeeldheid en andere vreemde symptomen, die ons tot ‘mens’ maken?
Twee stevige armen brengen me terug in het heden. Ze sleuren me nog net op tijd mee, weg uit de nachtmerrie. Mijn donkere bril valt af. Ik besef dat naast al die 'capaciteiten' enkel een paar stevige armen of schouders, en het gevoel dat er uit voorkomt, ons naar een toekomst zullen leiden.