Het is min 19 in de verlaten toendra en de ijzige lucht dringt door alle metaal van de trein die moeizaam op gang komt.
Zuchtend, piepend en smekend sleept de zware locomotief zich voort in het stille desolate landschap tussen het dode liggende vee dat de laatste vrieskou niet heeft overleeft.
De metalen spoorstaven worden door koning winter tegen elkaar naar boven geduwd.
De trein schokt vooruit over elke bubbel.
De dikke pelsen frakken bieden nauwelijks weerstand en de ijzige ademwolkjes verspreiden zich als de smoor van Havaanse sigaren in de donkere treincoupé.
Het houten bankstel kreunt met elke nerf mee als een vergane matroesjka.
Aan de wekenlange ijskoude lijkt maar geen eind te komen.
De loodzware winter van dood en verderf heeft genadeloos toegeslagen.
Mens en dier, machine en leven vechten met de duivelse winter een strijd om overleven uit.
Niemand zal straks ongehavend de lente beminnen als het aanschouwen van een Russische ballerina in het theater van Moskou.
De winter zal sterven, de lente zal met stille tred op het voorplan treden.
De littekens van de witte hel zullen nog maanden meeslepen in de ontwakende toendra van morgen.