Als Parijs mijn wonderland was dan… ging ik achter elke hoek op zoek naar een nieuw avontuur. En achter een van die vele hoeken, zou ik plots letterlijk een mysterieuze man tegen het lijf lopen. “Oh nee, sorry! Ik was zodanig aan het staren naar al deze prachtige gebouwen, straatkunst en inspirerende vitrines dat ik u helemaal niet gezien had!” De man zou me aankijken met zijn grote blauwe ogen en zonder ook maar één woord te zeggen langzamerhand opnieuw uit het straatbeeld verdwijnen. Alleen zijn leuke maar geheimzinnige glimlach zou blijven hangen.
Even kennismaken zit er dus niet in, maar ik zou wel een lange babbel hebben met de andere rare snuiters die ik gegarandeerd tegen zou komen. En net als Alice, zou ik hen vragen om me door de stad te gidsen – want wie op pad gaat met de locals slaagt erin om vakkundig de toeristenvallen te vermijden.
Ik zou de rare snuiters in kwestie trouwens met aandrang vragen om me de weg te wijzen naar de Boulevard Saint-Germain of de Boulevard Montparnasse. Om even te filosoferen met de Cheshire Cats van Parijs. Als ze niet geheimzinnig verdwijnen, tenminste.