Met een harnas om hun bloedende hart en een wereld afhankelijk van twee kreupele benen
Dromend van een wonderland
Waar iedereen houdt van het leven dat zij of hij leidt
Terwijl anderen het zand aanraken
Stervend met zoveel hoop knipperend in hun ogen
Nu kleurt hun onvervulde leven de woestijn in een tint roder dan het ooit geel was
Magen schreeuwen harder dan longen ooit zouden kunnen verdragen
Landen waar niet veel meer is om voor te leven, wensend voor een wereld die veel zachter is
Hun blikken recht naar de hemel gericht
Ze vervolgen hun reis
Zonder meer dan een cent in hun lege handen, geschaad door valse leugens
In de hoop dat ze de kans krijgen om een beter leven op te bouwen zonder te proberen dit 'toernooi' te overleven
Een veilige hemel is tenminste vermomd als een toevluchtsoord
Gebroken harten weten dat er veel kansen zijn dat ze het niet zullen overleven
Als je hetzelfde leven zou leiden, zou je de dood, vermomd als de nachtelijke raaf, niet zo groot vrezen
Alleen wetend dat er ergens anders een kans is om te leven.