"De tonnen van opa!". Langs de ring van Antwerpen. En bij het passeren van deze grote exemplaren moest dat altijd luid gezegd worden.
Kijk dan! De tonnen van opa... hij had ze in het klein op de schouw staan.
Had. Want opa is niet meer. De schouw staat in een leeg en verkocht huis. De tonnen onvindbaar.
"De tonnen van opa!", zeg ik nog steeds niet luidop met een bescheiden sourire op mijn smoel.
En het besef dat we allemaal "tonnen van opa" hebben.