Touch and go
lees ik vanop de trein
op een en passant rode vitrine
in de Rue d’Aarschot.
Touch and go,
zoiets als tikkertje
waarbij je wèl geraakt wilt worden.
En dat ik dat ook wel wil,
liefst door meer
dan een gedachte.
Klauwen in wild vlees op een bedje
van rode wijn en sterrenbeelden.
Oh jee.
Mijn ego vraagt weer om roze stroop
en een potje partnerpingpong.
Ik herken haar taal.
Hoezeer ik haar ook afleid
met boekenkasten vol
recepten voor “a happy healthy life”
en literaire goeie smaak.
Het zijn parels voor de zwijnen,
van die roze marsepeinen.
En ik wurg haar in haar kaarslicht,
verzuip haar in de sterren,
sluit haar op in koude douches
en wacht.
Tot het overgaat.
Maar de trein staat stil
and the touch won’t go.
Ok ik beken:
mijn naam is Vanessa en ik ben een romanticus.