Ik denk aan jou. Ik wandel naar het station en denk aan jou. Ik zit op de trein en denk aan jou. Tot mijn verbazing neemt een wondermooie jongen plaats in het zitje tegenover mij. Hij lacht even verlegen en ik denk aan jou. Hij heeft jouw haar en jouw macbook en draagt een t-shirt die niet zou misstaan in jouw kast, maar zijn ogen zijn zo donkerbruin als de mijne. Ik doe of ik Neil Gaiman lees. Als de conducteur naast ons staat, raakt zijn been per ongeluk dat van mij. Zijn donkerbruine ogen flitsen van zijn scherm naar mijn gezicht en terug en zijn voeten schuifelen een beetje ongemakkelijk achteruit. Wanneer de trein tot stilstand komt in Antwerpen-Berchem, verdwijnt de macbook weer in zijn rugzak en trakteert hij mij op een lief en een tikje gedurfd glimlachje, alvorens hij een tel te laat opstaat, zich omdraait en afstapt. In een vorig leven had ik misschien wel teruggelachen, maar nu denk ik aan jou. Ter hoogte van Kontich-Lint, een halte waar ik nog nooit eerder ben gestopt, merk ik in het raampje een bejaard stelletje op waarvan de vrouwelijke helft haar hoofd liefdevol op de schouder van manlief laat rusten, terwijl ze beiden dromerig door het raampje naar buiten staren. En ik denk aan jou.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.