Twijfel gevoed door onzekerheid steekt af en toe de kop op en verslind me in haar scherp gebekte kaken. Dan voel ik me zo zwak als ik me eerder sterk voelde. Dan draait het radarwerk in mijn hoofd en zoekt het uitvluchten waarom ik er toch maar beter mee zou ophouden. Kritiek wordt een wapen van zelfvernieting, het wapen van opgeven dat ik als geen ander hanteren kan. Zou ik? Zou ik toch eens proberen te ploeteren door de modderpoelen van mijn ziel. Mijn ziel die mij maar al te graag zou vasthouden in de veilige duisternis. Ik zal een kaarsje nemen en ploeteren en scheppen. Al schep ik een olielamp voor mij alleen, het zal mijn lichtje in het duister zijn.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.