Vandaag is de dag waarop je het lijkt te willen goedmaken met je persoonlijke toekomst,
die verderop uitgestreken op je ligt te wachten,
en die onaangeraakt tot dusver nog ontoegankelijk is gebleken.
De autobiografie ervan doet pijn.
Persoonlijke data en patronen waarmee je de dagen tot uitvoeren brengt,
branden op je geweten,
want ook jij bent nog jong
maar ook jij verdoet de tijd (die je had).
Je bijt in je lip, de binnenkanten van je handpalmen voelen klam.
Vandaag, later, straks, maar vandaag, wanneer ook deze dag je verlaten heeft,
rest er onvoldoende daadkracht om nog ouder te worden.
Er rest enkel nog de toestand
en die is kil voor je.
Ik moet traag heropleven en de eerst nog gedempte, hoogst noodzakelijke klanken eruit gooien.
Denk ik.
Vandaag lijkt een ik wel nog steeds te hunkeren naar wat er ooit mogelijk had geleken.
Er is veel meer dan wat ik alleen maar verloren heb zien gaan in de progressie
die we niet meer zullen kunnen meemaken.
Jou heb ik meegemaakt; de sterren de nachten.
Maar ook jouw aanwezigheid in het ‘tot dusver’ van m’n leven
is slechts een opgebrande, kwaadaardige herinnering op het netvlies
van wat zich inwendig weet op te werken
tot waarachtig en daadwerkelijk daar.
Is het voor het grijpen,
maar zonder bewijzen?
Bel me.
Wanneer het zover is, is het al gedaan.
Momenten vliegen voorbij als waren ze luchtledig, maar ik blijf bestaan
en dat is in zekere zin problematisch van aard.
Waarom op reis gaan nu, als je jezelf meeneemt?
De psychologie van het alles vertelt je dat het intergenerationele geheel ervan
niet zomaar te pas en te onpas ge-traumadumped mag worden.
Toch niet bij vreemdsoortige voorbijgangers, die mensen die in je dagen lijken te passeren.
Als je denkt aan het sociale vangnet dat je nodig lijkt te hebben,
heb je het eigenlijk over jaren aan ontmoetingen.
Het kost dus toch kracht en strijd!
Wat ook nog voorbijkomt, namelijk live en rechtstreeks in mijn oren nu, is London Grammar.
D.w.z dat London Grammar dit gedicht mede mogelijk heeft gemaakt.
Persoonlijke revoluties komen tot stand, seizoenen ronden af.
Belachelijk mooie ontwikkelingen als persoontje in de wereld van vandaag,
zijn als een toevluchtsoord voor je kwetsuren.
Altijd is er wel weer een plek die zeer doet.
Altijd weer meer is er een zeer die plek genoemd wordt.
Tussendoor definieer je jezelf naargelang de condities en de symptomen.
Daardoor zie je door de bomen het bos.
Denk je.
Niet dus.
Jij bent als dag en nacht voor de therapeut.
Er bestaat geen nulpunt in de hiërarchie van dom zijn.
Als je het niet wil snappen, snap je het vooralsnog niet.
Tussen mij en de therapeut is er enkel geen gesprek meer dat onvolkomen onaf is.
Waar schrijf ik dat dan even neer, als ik dan toch het relaas van persoonlijke revolutie
afsteek?
Aftellen maar.
3
2
1
Nu is het nieuwjaar.
Alle conventies moeten overboord.
Radicaal mistig vandaag.
Dan weer blakke zon.
Dit is 2025, maar dan te gast in mijn denkwereld, vormgegeven door de letters op het scherm.
Noem het een schaduwbestaan, maar ik heb mezelf uitgespeeld:
op de tafel voor mij rusten mijn armen.
Ik ben klaar.
Ik hoef niet langer iets te willen bewerkstelligen.
Kon nu alles blijven zoals het was, noemde Dries Dries.
Maar wat ‘ben’ je nog zonder naam?
Ik ben verdomme mijn symptomen, mijn tekortkomingen & winstmarge,
mijn berekend, overgehouden geluk over enkele decennia,
mijn kwetsuren & overwinningen.
Allemaal vandaag,
die dag die
net zoals het schrijven van dit gedicht,
moeite kost.
Dan, later, straks en dus vandaag
lijkt die dag, steeds meer op zichzelf
en zo ook een ik.
Ik ben in vrede gekomen, en zal zo ook gaan.
Volledig in rust gekeerde symfonie steekt af,
en zo hoort een dag als deze dan ook te gaan.