Hoe bedroefd ik ook keek, de brandweercommandant bleef voet bij stuk houden. Het was zijn job om risico's te beperken, onze samenleving te ontdoen van alle spontaneïteit, conventionele steriliteit tot het hoogste goed te bombarderen. Zijn overste, de burgemeester van Wippelgem, deed geen moeite om zijn bloedworstgrijns te verbergen.
Ik trok mijn conclusies. Hier zou ik de wereld niet veranderen. Op een knaap als ik zaten ze hier niet te wachten. Hier wilden ze enkel Krüger Export achterover hijsen, frieten met stoofvleessaus en mayonaise binnenwerken en de kuisvrouw van de buren zwaffelen. Ik deed dat ook wel graag, dat moest ik toegeven. Naast koeien bijeendrijven en kauwen rond de kerktoren tellen, waren die drie zaken de belangrijkste bezigheden in mijn rijkgevulde leven.
Het dilemma was hartverscheurend. Maar ik moest sterk zijn, het heft in eigen handen nemen. Niet achterom kijken, niet terugblikken. Geen vals sentiment toelaten. Nu was het mijn moment, nu of nooit. Ik vulde een valies met kleren, frangipanes uit de Aldi en mijn lievelingsbalpen. Ik haalde diep adem en verliet mijn ouderlijk huis. Het was vijf minuten stappen naar het bushokje. De bus naar Ertvelde zou weldra passeren.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.