De planten lekken in mijn nek en ik ruik de aarde vlabij. Een bolster prikt door mijn natte sok. Omdat ik op één november acht jaar werd, maar iedereen dan naar het kerkhof moet, kon niemand naar mijn feestje komen. Dat en corona. Kak corona. Papa kijkt, maar hij ziet niet. Ik druk mijn voet harder in de bolster en in de aarde. Als het bloedt, kan ik niet wandelen naar de Liermolen, de Tommemolen en de basiliek. Hetzelfde coronarondje. Zoek maar papa. Zoek het maar uit. Zonder mij.
Motivatie:
Taal is het enige instrument dat ik bespeel, maar door het leven heb ik haar wat stoffig en roestig laten worden. Ik kon zelfs niet meer aan mijn originele profiel op Azertyfactor, waar ik jaren terug een paar keer "tip van de week" mocht zijn. De kinderlijke spannende vreugde die dat gaf, mis ik wel. Ik heb nog zoveel te leren, zoveel te oefenen en zoveel terug te geven. De tijd is gekomen om dat te doen.