Vandaag voelt een beetje als wakker worden, wanhoop loslaten... pijn laten varen.
Al besef ik me dat ik zoiets wel al vaker dacht.
En alle mogelijkheden dansen nog zoals een sterrenhemel rond me heen.
Of misschien eerder..
zoals wolken...
een soort melkweg..
met kleine flitseringen van wat ooit sterren kunnen worden
en met diepe ruimtes..
van wat ooit sterre waren..
En ik besef me ook ergens wel..
Dat ik de laatste jaren..
met al die gedachte..
In al die tijd..
tijdens al dat schrijven..
en plannen..
Het dwalen..
misschien vaker mijzelf heb laten vangen door die zwarte gaten..
die draaikolken..
tot die mij soms door het gewicht en de druk
langs alle kanten uit elkaar scheurde.
Wanneer je aan zo een oceaan staat..
en zandkastelen bouwt
projecties om naartoe te werken..
Met eb en vloed..
maar ook de storm,
die alles in zijn pad meesleurt en verslindt..
Een soort vervagen van je grond
waar de lege schillen van het organisch vergaan..
de schelpen..
plots roeiboten blijken..
je zoekt houvast..
aan het land dat je voor ogen had
of dat je werd beloofd
of datgene waar andere stevig lijken te staan.
Ik ben ver weggedreven.
Misschien soms te ver..
en ik probeerde vaak met heel mijn macht terug te roeien..
of de zandkastelen in de wolken te zien..
het zoute water te drinken voor de dorst..
de honger te bedwingen
met tranen voor rust.
En daar lig je dan..
in die grote grote oceaan..
met een sterrehemel in je gedachten..
een hart van goud...
maar een hele wereld onder je..
van haaien
en vissen
en golven die oneindig op en neer lijken te dijen..
en je droomt:
misschien zal ik ooit groot genoeg zijn,
om zelfs hier te kunnen staan.