Met mijn vingers leerde ik je kennen. Ik volgde de contouren van je gelaat. Onder je scherpe neus zaten je zachte lippen. Die ik later proeven mocht en smaakten naar meer.
Met mijn vingers verkende ik je lichaam. Streelde ik het weelderige haar. Ik masseerde de harde spieren. Kneedde alles tot een groot genot. Kietelde je voeten, je knieholten erbij. Bij de lendenen werd je van mij.
Mijn vingers kenden jou door en door. Maar nu kwijnt hun gave onder het verlies. Ze zien je nog maar vaag en zo zelden. Hun gevoeligheid wordt op de proef gesteld. Ze reiken, ze trachten om jou te raken. Het mag niet zijn, in deze grauwe tijden ben ik blind. Ik voel niets.