(uit “verhalen van A tot Z”)
“Dag menneke, de tuiltjes staan klaar”
Onze grootouders noemden wij Bomma en Bompa. Bompa was te vroeg weduwnaar geworden. Zo vroeg, dat ik mijn Bomma nooit gekend heb, ik was amper twee. Maar zij had een zus, die op haar beurt vroeg weduwe was geworden.
Mijn Bomma kende ik dus alleen van horen zeggen. Ze moet een schat geweest zijn als ik de familiefoto’s zie of de verhalen hoor die over haar de ronde doen. Haar zus had veel kleinkinderen die hun grootmoeder Moeke noemde, maar wij noemden haar Peet. Dat kwam omdat ze de meter was van mijn vader. Waar het woord Peet vandaan komt kan worden opgezocht maar laten wij het hier bij Peettante houden.
Vermits ik mijn Bomma nooit gekend had werd ik des te meer aangetrokken door haar zus. Mijn aller vroegste herinnering aan haar gaat terug naar mijn vijfde levensjaar. Mijn oudste broer, die al op zijn zeventiende naar het leger trok en weinig thuis was, nam mij op een zonnige namiddag mee op de fiets. Wat een feest! Het was een herenfiets met een kinderzadeltje op de horizontale stang van de fiets. Ik zat dus vooraan en genoot van het zomerbriesje in mijn haren en van elk grassprietje, bloempje of boom langs de weg. Voor mij duurde het een gelukzalige eeuwigheid, maar amper twee dorpen verder kwamen wij bij onze bestemming.
Aan de rand van het dorp lag een hoevetje waarvan een deel bestond uit een snoepwinkeltje dat uitgebaat werd door niemand minder dan Peet. Haar huisje deed mij denken aan het peperkoekenhuisje uit het sprookje, maar Peet was voorwaar niet de heks. Aan alles voelde men haar peperkoekenhart. Ze was in de wolken met ons bezoek en straalde als ze ons iets te drinken kon aanbieden. Ik mocht ook zo maar een zakje met snoepjes vullen en moest er vooral ook voor mijn zusjes en broertjes meenemen.
Meer dan zestig jaar nadien vraag ik mij af of ik ooit nog iemand heb ontmoet met een zachtere en lievere oogopslag dan de hare.
Een tiental jaren later kwam Peet in ons dorp wonen. Dan leerde ik een ander facet van haar kennen. Ze bezat namelijk een grote collectie chique jurken uit haar jeugdjaren en ontwierp nog zelf grote hoeden met pluimen. Ieder jaar maakte ze grote sier, wanneer ze, fantastisch uitgedost, als lustige weduwe samen met een vriendin opstapte in de plaatselijke carnavalstoet.
Als puber ontmoette ik haar sporadisch op straat of in de winkel bij mijn Bompa, haar schoonbroer. Telkens weer, viel mij de zo spontane hartelijkheid op waarmee ze mij begroette. Op mijn achttiende ontmoette ik haar voor het laatst. Ter gelegenheid van een familiegebeurtenis werd een podiumvoorstelling georganiseerd in het dorp. Met een groep meisjes en jongens hadden wij op het laatste nippertje besloten een stukje op te voeren als verrasing. Het zou een korte choreografie worden, gebaseerd op muziek van de negende symfonie van Beethoven. Dit naar analogie met Maurice Béjart, die toen met zijn ballet van de XXe eeuw furore maakte in Brussel. Voor de slotscène zochten wij tien kleurrijke bloementuilen die in het publiek zouden gegooid worden. Maar wij zaten in geldnood en vooral in tijdnood.
Toen dacht ik aan haar. Ik spong op de fiets en na de warme verwelkoming, het heerlijke kopje koffie met het nog heerlijker koekje, deed ik mijn uitleg. Natuurlijk was ze bereid mij te helpen en neen, dat moest niets kosten, ik moest haar alleen het crêpepapier bezorgen waarvan ze de tuilen zou maken. De rest had ze in huis.
“Dag menneke, de tuiltjes staan klaar”. Twee dagen later haalde ik de doos met de kunstwerkjes af, omhelsde haar innig en verdronk voor de laatste keer in de liefste ogen van de wereld. Dag Peet, dag schat.