Na het bekijken van films voel je je belangeloos
maar toch ook geschikt voor wat het leven met jou in petto heeft.
Het proces is nooit overbodig.
Films kijken gebeurt geruisloos en moeiteloos.
Waar ik meestal aandacht aan schenk,
heeft zich al wel eens afgespeeld,
maar we filmden het niet,
het speelde geen rol van betekenis vereeuwigd te worden,
maar hier is dat gevoel opnieuw,
geschonken aan jou door het medium
dat jij op handen draagt.
Na het bekijken van films voel je dat je soms gewichtloos
lijkt te willen gaan zweven.
Ergens naar de leegte, de 'niets-heid' van het één-zijn met onszelf
waar je net datgene voelt dat je zo ‘n lange tijd bij jezelf weghield:
niets
en niets dan onverschilligheid.
Die keer dat ik zei tegen één van mijn dierbare vrienden
‘ik voel me niet goed, ik voel me niet slecht, en het is net dat
dat me helemaal niets uitmaakt’
was het de beschrijving van het verschrikkelijk lichte gevoel
die bijdroeg aan de 'niets-heid'.
Nu is dat anders, is alles anders,
en het gaat hem erom, voor de juiste verwoording te kiezen
als het aankomt op mijn bestaan
even weer wat meer licht te gunnen.
Ik schijn blind te zijn voor waar ik in mijn sterkte ga staan.
Je moet jezelf niet telkens opnieuw doden.
In je nabijheid, glinstert je verlangen het hardst.
Verlangen naar de film-opvoeding van weleer.
De all nighters van toen,
de 4 keer Cinematek in de week iedere week.
Film is mijn vader, mijn moeder, mijn broer,
heeft me in zekere zin zo ook grootgebracht,
verkent en kent mij,
komt me toe waar nodig en laat me nog sudderen
waar de blinde vlek nog een tijdje mag blijven.
Waar film is, schrijf ik.
Je bevindt je waar je aan kan denken.
Dat kan in de tekst zijn, of in die zijn koortsdromen.
Achter alles zit je, zelfs achter de clou.
Daarna bestaat de ernst van de zaak er in,
niet vergeten te worden.
Het is net geen zaak van leven of dood.
Die van de mislukte kunstenaar of het heldenverhaal.
Om tot jezelf te komen, mag je niet ophouden met schrijven
over hoe jij in zekere verstandhouding met de tekst bestaat.
De tekst kan in zich film dragen,
zodat jij in je de tekst kan baren.
Het gaat hem er om in zo’n vredig mogelijk bestaan ondergedompeld te worden
door te schrijven
dat het bijna helend een oplossing zou kunnen betekenen
voor wat jij al die tijd al
met je meezeult:
dat armzalig leventje dat de weg bijna kwijt was gespeeld.
Met een armlengte voorsprong iets op het blad zetten,
nog voor het vroeg om te mogen bestaan: poëzie.
Met hetgeen tussen jou en mij in rekening houden
en hoe we ons naar die afzondering
van elkaar wegbewegen doorheen tijd, ruimte en materie zoals huid,
om er een soort begrip mee te kunnen formuleren
en daardoor de mogelijke wondes helen: poëzie.
En ook: poëzie verachten, maar de deur erheen toch op een kier laten staan: poëzie.
Poëzie is mijn baken van de hoop.
Je wilt niet dat het altijd daarover moet gaan,
daarom gaat het voorlopig nog altijd daarover.
Ik was bijna vergeten, hoe licht ik werd en hoe futiel jij even leek,
toen ik het scherm afzette.
‘Welk scherm?’, vraag je je moe af terwijl je je uitrekt.
… Gaat dit nog over de poëzie of was de film er niet lang genoeg?