Ik weet, denk en vergeet,
want voelen, onthouden en durven
zijn dingen die ik liever observeer.
Ik denk genoeg,
veel te genoeg,
alles om de echo’s te dempen
die anders mijn hart zouden raken.
Denken maakt je sterk,
maakt je scherp,
bouwt muren zodat niemand ziet
dat de wolf toch al binnen zat.
Niemand zal zijn verblijfsduur durven vragen,
ik ook niet.
Ik ben slechts de toeschouwer
van hoe mijn brein door hem verder wordt geduwd
in een lus zonder einde.
Ik was oud
voor ik jong mocht zijn,
en de wereld toonde mij eerder schaduwen
dan vormen.
Sindsdien zie ik scherper dan de meeste blikken kunnen dragen,
en soms zie ik meer
dan ikzelf kan verdragen.
Ze zien het oppervlak van de zee,
niet de diepte waar ik al jaren zwem
zonder adem te halen,
niet hoe ik word meegesleurd
door stromen waarin ik verdrink als ik stop met zwemmen,
dus ik zwem.
Mijn brein is mijn pronkstuk,
het enige dat onaangetast lijkt
door het virus genaamd kennis.
Het gloeit, zo fel
dat de glans op het scherm
de ruis op de achtergrond verbergt.
Men noemt het talent,
maar het voelt eerder als een hand
die zacht maar zeker
op mijn nek rust,
een hand gevormd uit verwachtingen, eisen
en honger naar perfectie,
die mijn stembanden zo stevig vastgrijpt
dat zelfs ik mijn stem niet meer hoor.
Mijn hoofd is een nachtelijk landschap
waar de sterren te veel vragen stellen,
waar geen bloem kan groeien,
alleen gedachten die zich vermenigvuldigen als insecten.
De maan schijnt er genadeloos op,
de zon wacht al maanden
op een kans om toch te schijnen.
Gevoelens zijn water,
en ik heb nooit goed leren zwemmen,
rationaliteit zijn mijn zwembandjes.
Dus blijf ik denken,
om niet te verdrinken,
al weet ik zelf maar al te goed
dat het denken mij onder water duwt.
Maar misschien weet ik wel te veel.
Ik weet hoe het weten mij wurgt,
hoe denken vreet aan mijn denken,
hoe wijsheid mij eigenwijs maakt.
En ik weet dat het fluistert,
aantrekkelijk maar dwingend,
tot mijn gedachten niet meer de mijne zijn
en ik liever mijn ogen sluit
voor het beeld dat ik te zien ga krijgen.
Misschien moet ik eens stoppen
met al dat denken.
Wat denk je?
Ben ik alweer te ver aan het denken?