Ik wandel nog bijna iedere weekdag hetzelfde rondje.
Het prismaglas is voorlopig nog geen groot succes dus het dubbel zien en de duizeligheid zijn nog steeds een struikelblok.
In het begin zag ik dat als een beperking maar nu tracht ik het positief te bekijken.
Iedere dag kijk ik rond en ik merk dat ik telkens wel iets nieuws zie.
De lucht die verschillende blauwtinten tentoon stelt, een fazantenkoppel tussen de dennenbomen, een hartjespapier op de weg,... mijn kleine wandeling tussen de velden heeft telkens heel wat in petto.
Begin deze week ontmoette ik in het veld een familie staartmezen.
Kleine zwart, witte vogeltjes zijn het met een lang zwart staartje en een streepje beige tussen hun veren.
Het is windstil dus ik ben dankbaar dat ik hen vandaag ook kan horen.
Hun getsjirp is best luid voor zo'n kleine verenbolletjes.
Wanneer ik dichter kom vliegen ze weg, samen, als familie.
Staartmeesjes laten geen enkel vogeltje uit de familie achter, ze wachten geduldig tot ze allemaal samen verder kunnen vliegen.
Gisterenavond aan de eettafel had Jonah het over familie.
Hij worstelt de laatste tijd wat met zichzelf en heeft vaak verdriet.
De tranen komen plots, zomaar en wanneer je doorvraagt komen we altijd uit bij gemis of de angst om iemand te verliezen.
Die avond vertelt hij ons hoe hij graag een tijdmachine zou bouwen.
Jonah wil graag een paar jaar terug in de tijd reizen met ons gezin.
Dan kunnen we terug samen zijn met iedereen, de hele familie.
Ook met de twee bomma's en de hondjes Arthur en Luka die er niet meer zijn.
Hij mist ze allemaal zo.
Een gemis aan verbinding en samenzijn dat ook wij als ouders steeds meer en meer herkennen.
Ook al trachten we het te compenseren met zwaaien aan het raam, alles blijft anders.
De plekken waar je vroeger veilig in de woonkamer bij familie zat, zijn nu plotseling risicoplaatsen geworden voor besmetting.
Hoe geef je dat een plaats als je 5 of 7 of 32 of ... jaar bent.
Het verlangen dat er heerst dat mensen, gezinnen, families, nauwe vrienden creatief moeten omgaan met de situatie om verbonden te blijven, wringt soms met de emotionele noden van een kind.
Hoe hard we ook ons best doen als gezin, we kunnen niet om het feit heen dat het een worsteling blijft met gemis, verdriet, angst,... ook al maken we ruimte voor het positieve, liefde en momentjes van verbondenheid.
We hebben geknuffeld die avond aan tafel en getroost.
Als gezin een klein, veilig eilandje zijn voor onze kleine man, meer kan en hoef je soms niet te doen.
De staartmeesjes lijken vandaag een beetje op ons.
Ongeduldig wachtend in de modder tot we weer bij elkaar kunnen zijn.
Om op een dag in alle vrolijkheid en veiligheid samen opnieuw uit te kunnen vliegen naar mooiere tijden.