“Zeg Marie, wat wil jij later worden?” Tante Trix met haar grote mensenvragen.
Marie stond te friemelen aan haar rok, niet wetend wat te antwoorden.
Haar neefje Jonas stond erbij en trok een grimas naar haar als verontschuldiging voor zijn moeder.
Wat wil ik later worden? Wanneer is dat dan?
“Ons Marie wordt leerkracht! Zoals zíj haar klasgenootjes kan helpen.” Mama wist het weer hoor. Marie was blij dat ze niet bij haar in de klas zat. Ze had, zoals haar moeder verwachtte, haar nieuwe kleren geshowd. Stomme rok! Ik wilde mijn jeans aan!
Ze zat in de tweede klas van de basisschool, met bijna het hoogste leesniveau, zodat ze niet mee moest doen met de andere kinderen tijdens het leesuur. Alleen een uurtje per week een ander kind helpen. Hoe moeilijk kon het zijn? Meestal mocht zij, met twee andere slimmeriken, in de schoolbibliotheek een boek lezen en daarover vertellen.
“Maar neen, die gaat naar de universiteit. Die wordt professor!” Wat is pro-fes-sor? Zeker iets saai! Zoals nonkel Frans zelf.
“Laat haar toch met rust! Ze …” Gelukkig verdedigde haar vader haar. Gered!
Op dat moment begon haar babyzusje te huilen. Eindelijk! De aandacht voor Marie verslapte. Samen met Jonas ging ze naar zijn speelhoek. Hij was al negen en kon al zóveel lezen. Marie vond dat heerlijk. Ze speelden de avonturen uit hun boeken. Soms kibbelden ze wel eens wie de held was en wie de slechterik. Ofwel las Jonas aan haar voor. Hij kende al veel moeilijke woorden.
Later aan tafel babbelden Marie en Jonas verder over hun boekenavonturen. De held ging bij rijken stelen om het aan armen te geven. Toen herinnerde Marie zich weer plots, de vraag die de volwassenen allang vergeten waren maar zij riep dolenthousiast: “Ik wil later Robin Hood worden!”