Op een grijze, sombere ochtend eind november wandelde Greta het neogotische begijnhof van Sint-Amandsberg binnen. Ze hoorde de verdorde bladeren kraken onder haar voeten terwijl ze naar het huisje van haar dochter Lore liep. Ze snoof de geur op van de herfst en wandelde voorbij het centrale grasplein en de Sint-Elisabethkerk. Vóór ze aanbelde, herschikte ze snel nog even de ruiker oranjerode bloemen die ze voor de gelegenheid gekocht had. Haar hart begon sneller te bonzen omdat ze zich afvroeg in welke toestand ze Lore zou aantreffen. Aan de telefoon had haar dochter wanhopig geklonken. Waar Lore normaal gezien alle hulp weigerde, had ze er nu zo wat om gesmeekt.
Lore opende de deur en toverde een armzalig glimlachje op haar gelaat. Het was zo’n glimlach waarbij de mondhoeken wel omhoog krullen, maar de ogen het onverhulde verdriet verraden. ‘Bedankt voor de bloemen,’ mompelde Lore nauwelijks verstaanbaar.
De pas gepensioneerde bediende voelde de grond onder haar voeten wegzakken. Angst omklemde haar hart toen het compleet uitgeputte wezen dat ooit haar stralende dochter was geweest, de ruiker bloemen van haar aannam. De rommel aanschouwend schoten Greta’s ogen alle kanten op: een vaas met verlepte anjers op de salontafel met daaromheen tientallen tijdschriften, boeken en andere paperassen; de laminaatvloer vol vlekken en kruimels; stofwebben aan het plafond; ramen vol strepen; een grote stapel afwas op het aanrecht,… Een gevoel van radeloosheid overviel haar. Ze bracht haar linkerhand naar haar hart en hapte naar adem.
Vliegensvlug raasden honderden gedachten als bliksemschichten door haar hoofd.
‘Deze puinhoop móet opnieuw geordend worden’, dacht ze. ‘Ik moet dit zo snel mogelijk in orde krijgen. Als ik dit niet kan regelen, wat voor moeder ben ik dan?’ Wanhopig rondkijkend nam ze de rommel in zich op en begon ze met haar hoofd te schudden. ‘Nee, nee, nee, ik heb niet jarenlang een kot betaald om al dat geld nu in vlammen te zien opgaan. Iets waarvoor ik zelf vroeger nooit de kans heb gekregen, kan ik nu niet als een vervlogen droom uit handen geven.’
Hoofdschuddend baande ze zich een weg naar de living. De ontreddering die ze in eerste instantie had gevoeld, maakte langzaam maar zeker plaats voor een onverstoorbare vastberadenheid. Ze klemde haar tanden op elkaar.
Als een bezetene ging ze aan het werk, haar dochter daarbij – niet moedwillig - negerend. De magazines over geschiedenis en die met de veelbelovende oneliners op de cover, stapelde ze netjes op elkaar. De nog half gedekte tafel vol kruimels en etensresten, lege verpakkingen en sporen van hoop die aan diggelen was geslagen, maakte ze in een mum van tijd terug toonbaar. Ze vergat daarbij regelmatig om adem te halen, maar haar focus bleef ze behouden. Ze moest en zou dit oplossen, al vergde dit het laatste van haar krachten. Niemand zou haar beletten om met fierheid over haar dochter, die leerkracht geschiedenis was, te spreken. Niemand zou haar ervan weerhouden een toekomst te hebben met kirrende kleinkinderen en een respectabele schoonzoon. Niemand.
Haar lippen op elkaar geperst, stoomde ze verder door het huis, grondig alles wat niet lag waar het thuishoorde op zijn plaats leggend. De prei, wortelen, courgette en paprika die Greta thuis zorgvuldig in stukjes had gesneden en nadien had ingevroren, haalde ze uit de door haar meegebrachte koeltas tevoorschijn. Onverstoorbaar door het bleke gelaat van haar dochter, plaatste ze de potjes met groenten netjes in het diepvriesvak naast de eenzame pizza die erin lag. Het diepvriesvak was net groot genoeg voor de aangeleverde nieuwe portie energie. ‘Wat extra vitamientjes zullen je goed doen’, zei ze tegen Lore zonder de reactie van haar dochter af te wachten. Lore stond er een beetje wezenloos bij, af en toe iets oprapend of op zijn plaats leggend. Ze voelde zich schuldig omdat ze er zo’n puinhoop van had gemaakt en ze de energie niet had om er iets aan te doen. Ze had het gevoel dat ze gefaald had als dochter, als leerkracht, als huishoudster, als vriendin.
Terwijl Greta als een straaljager naar de stofzuiger liep en de stekker ervan in het stopcontact stopte, probeerde ze Lore op te monteren: ‘We moeten dringend een datum vastleggen om nog eens te gaan shoppen.’ Ze keek haar dochter even aan met een flauw glimlachje en verwachtte niets anders dan instemming met haar voorstel. Net voor het zuigende ding lawaai begon te maken, voegde ze eraan toe: ‘Wat nieuwe kleren in jouw kast zullen je goed doen. Daar zal je vast van opkikkeren.’ En toen zette ze zelfvoldaan de stofzuiger in gang.
Met een tomeloze energie en een mateloze wilskracht maakte ze in een handomdraai de kleine living, de keuken, het halletje en de slaapkamer van haar dochter, die vorige maand 29 was geworden, stofvrij. Zo hoopte ze om ook de ballast die haar dochter met zich meedroeg, te kunnen wegzuigen. Op deze manier hoopte ze niet alleen het huis van haar dochter maar ook het arme kind zelf nieuw leven in te blazen.
Na een kortstondig afscheid keek Lore haar moeder met een zwaar gemoed na. Ze zag haar met snelle pas het kasseiwegje aflopen dat naar de poort van het Begijnhof leidde. Als een wervelwind was ze gekomen en weer gegaan, honderduit pratend en opruimend om toch maar niet geconfronteerd te worden met het bleke gelaat van haar dochter.