My dear dodo. Wake me up. Before you go-go.
Er gebeurde niets.
Alfred zei : “Hier zijn je kroketjes. Ik wist dat je ze ging vragen. Ze lagen al in een mandje.”
“Te bronzeren. Dank je”, zei ik en hij las verder over Wimpie, “dat het al gauw krioelde rondom Wimpie, van de beestjes en de animale wonderen.
Als ik begin vanuit de grond, dan zijn het zachte mollen, visjes in een regendruppel, gouden, zwarte exemplaren, rare evers, roze kevers in een pantser van plastiek.
Je weet niet wat je ziet, noch wat een mens onthouden kan, diep in dat gat van de vergane tijd kropen er wormen, darmenloze kleine wezens keken door hun bolle ogen naar de lucht waarin ze vlogen, vogels slank en breed, sneller dan een pijl, die ene trager dan een slak. Hij valt. Denk ik. Die reiger heeft te lange poten want het water is niet diep. Ik loop er zomaar door. De kikkers ze geloven niet dat ik niet zwemmen kan. Neen want straks. Dan leer ik het, van een gewone dikkop die zijn staart schenkt aan een lam dat zo graag kwispelt.
Ik wil een hond die naast een kat wil slapen en ze kwamen, afgelopen, remden net voor ik ze vangen ging, mijn armen stonden open om te vliegen. Molshopen zijn bruine duinen, wist je niet dat er in deze gaten pijltjes zijn getekend, in de wand gekrast zijn de symbolen, heel eenvoudig, door een kind als ik is dat in één twee drie ontcijferd en ik weet het waar ze wonen, al mijn dromen schuilen in een nest diep in de grond.
Ik streel mijn hond, ik aai mijn kat, omdat mijn handen niets vergeten, weten waar waar het kriebelt bij die beestjes, als ze sterven wordt het stil, soms veel te stil, maak ik een kruisje met twee stengels van een plant die vond dat al dat groen te zwaar geworden was.
pagina twee van
'Wimpie in Wonderland'
(deel 4 van mijn e-boekje 'Twankie Wankel Twinkeltje')