Winters. Ik voel mij weerloos, woelig en whatever. Niets nuttig nu. Niets boeit.
Alles zwart gekleurd.
Volledig in de verstikkende greep van de nierdialyse.
Niets te kiezen, ik kan enkel navigeren tussen de verschillende KLOTE situaties. De kortste route is de pijnlijkste en de langste de lastigste.
Mijn tranen roepen luid, onder dwang houden de zich gedeisd.
Ik zoek het warme lijf van mijn liefde op en wentel me zo dicht mogelijk tegen hem aan. Zijn regelmatige hartslag in mijn oor vormt samen met zijn ademhaling een duet van rust. Het zwart-witte krijgt kleur. Een diepe zucht ontsnapt. Zacht maar zeker voel ik lente.
Seizoenen lopen stormachtig door elkaar, maar altijd weer verschijnt de zomer.