De wimper op mijn wang laat zich vangen door zijn nagel.
Man houdt me een valstrik voor.
Ik aarzel.
Tuit de lamste wens die lippen kunnen blazen.
‘En?’
Man sluit de strik.
Spreken noch zwijgen redt de badkamermeubels.
Zwiep, mijn hart bengelt aan de koude regendouche.
Vanwaar het toekijkt.
Hoe de rest van mij nog staat.
Ondergáát.
Hoe de nagel plotsklaps klauwt
om pols en krabt en krauwt,
bloed op de rug van zijn vrije hand.
De hand die manszweet veegt,
de zeur uit zijn knokkels kneedt —
de knokkels van de knuist die zich beheerst,
zich toch verheft,
zich toch verlaagt.
Mijn spiegel-ik breekt,
in duizend scherven oog en tand.
Iemand dooft het licht,
iemand knipt de klankband door.
Ik weet nog hoe mijn wimper viel,
en gevangen door de nagel
die klauwt en krast.
Het bloed op zijn hand, nu bloed overal.
Man heeft gelijk, ik vraag erom.
Van kom maar, doe maar.
Steeds opnieuw: ik hou wel stand.
Of ja.
Tot ik ooit eens zeg: genoeg.
En wie weet wat dan.
Wat er dán allemaal kan.
Man-man die ik droeg.
Op handen en in hart.
© Marc Terreur, Escalona/Sint-Niklaas 17-28 juni 2023