Ik zwaai naar een rug die van de oprit fietst, linksaf moet,
de startbaan op. Naar een snoet die in de take-off naar wolkjesmuziek
nog vliegvlug over een schouder lacht.
Aan de overkant zwaait de buurvrouw, naar wie van ons
is onleesbaar, ze hinktrapt zich op gang, dat alles
zowat simultaan.
De vrouwen kruisen, spontaan Amerikaans.
Ik zwaai naar hen beiden, iets meer naar de mijne,
terwijl zij naar elkaar en ook terug naar mij.
Verwarring alom. Als daar maar geen crash van komt.
Met drie kun je elkaar niet in de ogen kijken
en ik zie er maar eentje met een helm.
© Marc Terreur, Sint-Niklaas, 18-23 juli 2024
(Afbeelding: Stephane VERNEY, Pixabay)