Vorig weekend stond ik ineens met mijn Hyundai i40 op het dorpsplein van Zeewolde, een pittoreske gemeente in de Nederlandse provincie Flevoland. Allemaal goed en wel, ware het niet dat ik eigenlijk gewoon in de Reetlei van Bonheiden moest zijn. De Reetlei, ja. We zijn allebei volwassen, als ik hier echt zo makkelijk had willen scoren met platvloersheid, had ik wel een afspraak gemaakt in de Poeslikkerkeslaan in Liedekerke, de Pik-in-de-Poepdreef in Hoeselt of l’Avenue du Berenlul Gigantesque in Mons. Maar ik moest in de Reetlei zijn. En daar had ik gestaan, moest het niet voor die smerige wegomlegging zijn.
Echt goed voor het zelfvertrouwen is dat natuurlijk niet, 200 kilometer verkeerd rijden. Maar iedereen die al meer dan 10 kilometer achter het stuur van een gemotoriseerd voertuig heeft gezeten, weet dat het áltijd de schuld is van de borden. Of beter het gebrek aan. Want bij elke omleiding staan er consistent nooit meer dan twee. Eentje aan de start van de werken en eentje aan het eerstvolgende kruispunt. That’s it. Daarna stopt het, waardoor je bij de volgende splitsing meer verloren bent dan Alex Callier op een sympathieke mens-verkiezing. Twee kruispunten en ontelbaar verkeerde beslissingen verder zit er naast jou eentje de papieren in te vullen, in de hoop de scheiding rond te hebben voor jullie mekaar de kop hebben ingeslagen met het brandblusapparaat.
Ik weet 100% zeker dat wegenwerkers een onderling verbond hebben. Een geheim genootschap à la vrijmetselaars, waarin je punten verdient met hoe verder je mensen in de miserie laat rijden. Meer nog, ik ben ervan overtuigd dat ze de grootste oorzaak zijn van gezinsdrama’s, dat ze delen in de winst op onderhoudsbeurten bij garages en dat ze als een soort van onzichtbare influencers werken voor de toeristische dienst van elk boerengat dat hen genoeg betaalt. Verder kan het ook niet anders dan dat ze hun mijlenver reikende invloed hebben gebruikt om de recente verkiezingen in Vlaanderen de verkeerde richting uit te sturen, al heb ik daar nog geen harde bewijzen voor.
Dat dat in deze tijd nog kan gebeuren, denk je dan, verkeerd rijden. Want hoewel Google alles weet en Waze van Google is, weet Waze toch vaak van niks. Afgaande op de wegen dat dat ding mij in het verleden al heeft ingestuurd, denkt de gps-app dat ik met een 4x4 rijd, die Transformersgewijs over putten stapt waarin een klein paard zou verdrinken, en die zich moeiteloos op zijn kant legt voor tegenliggers in die straten van 1,5 meter breed die zogezegd de snelste route vormen. Maar ik geef het toe. Dankzij Waze ontdekte ik ook een eeuwenoude Maya-tempel in Noorderwijk, kwam ik uit op een openluchtsweatshop in Wespelaar waar kinderen Puma-schoenen maken en reed ik plots – met tranen in m’n ogen – tussen een familie giraffen over de verborgen savanne van Erwetegem. Desondanks die boeiende vondsten, maak ik me geen illusies. Waze zit in de zak van de wegenwerkers.
Zeewolde, dus. Behoorlijk klote, waarmee ik niks wil afdoen aan de charme van het dorp. In het kwartier dat ik er was, leerde ik dat de burgemeester er ondanks z’n doordringende jeneveradem en de geruchten over z’n bedenkelijk knuffelritueel met kinderen enorm hartelijk is, dat je er absoluut de kinderboerderij met de driepotige meeuwhondkrokodil moet bezoeken en dat de lokale specialiteit ‘honingfluitjes’ om duimen en vingers van af te likken zijn. Het museum met de gevriesdroogde uitwerpselen van Bekende Zeewoldenaars viel me eerlijk gezegd tegen en kan je gerust links laten liggen.
Terwijl ik de Reetlei aan het ingeven was in m’n gps, vertelde de burgemeester me hoe zwaar hij afzag van z’n scheiding. Zijn vrouw was eruit getrokken met de achterneef van Marco Borsato, die – zo fluistert men in Zeewolde – een nog groter geslachtsorgaan heeft dan dat Alex Callier er een is. Je kan zeggen dat het allemaal de schuld is van z’n vrouw, of van de foto’s van hem en zijn 6-jarig buurjongetje op het dek van z’n boot, maar we weten allemaal dat het echt de schuld is van die vuile wegenwerkers en hun borden. Ik hoop dat de klootzakken er op z’n minst veel punten aan verdiend hebben.