I will show you fear in a handful of dust
T.S. Eliot
onzinik krijg u niet geschreven
noch in woorden geworden
wanneer uw handen
de scherven inkt
in mijn vingertoppen
aftasten
als rusteloze ruïnes
in uw woestenij
zou ge dansen als ik het u vroeg
zo gewoonweg domweg
uw passen afstemmen op de mijne
om een eenheid
te veinzen
in een compleet artificieel moment van bestaan
als een schaduwspel
in een amper verlichte kamer
weerkaatsen wij
onze levenloze lijven
vluchtig en gehaast
haast gehaat
in elkaars armen
tussen voetstappen
waarin razernij elegantie kent
en hoe dat dan oorlogen zijn
want ik denk niet
dat ge zou dansen al zou ik het u vragen
ge zult u wel bewegen
maar niet in eenheid
in dissonantie waar gij
mij tot op het einde zult weerleggen
maar zo creëren we nog steeds
al is het uit vernielzucht
waanzin
ik vertrappel heelder werelden onder mijn voeten als dat betekent dat ik het sterven van de kosmos in uw ogen kan weerspiegeld zien
ik zal alles platbranden tot de laatste snipper enkel om dichter te staan bij de vlammenzee die zijn getijden kent in uw gedachten
ik zal het bestaan zelf verzwelgen enkel om de wreedheid van uw alles verterende vertederende glimlach te kunnen weerstaan
het einde der tijden kondigt zich aan…
maar voor mij vervat het enkel de oneindigheid die zit gevangen in uw onbegrijpelijke blik
grijp mij
rijt mij aan s t u k k e n
verscheur verbrand verslind
verslind
verslind
verslind
V E R S L I N D
verslind elke letter die ik stot-ter
doe
mij
dolen
tot ik enkel nog kan voelen
wie gij zijt
zinloos
naakt lijk ik te zijn begonnen
ontdaan van de angst in uw stoffige handen
een uitgehold clair-obscur
van duister tegenover net iets donkerder
als ge daar dan ligt in uw gebroken armen
van al die vernieling
voelt ge dan niet de nood om gewoon langzaam te zwijmelen
op al die vervlogen ritmes die ge liet varen
het schisma voltrokken en volkomen
ontregeld klauwt het verder
bijna melancholisch
compleet gestrand en ontredderd
naast al die anderen
met eenzelfde stel ogen
ijzig en onbevattelijk
moet het dan zo en enkel zo
ons volledig aan dat gruwelijk monster overgeven
wegkwijnen in diezelfde stoffige angst
die ik nooit echt in uw handen zag
het is maar de vraag
in hoeverre uw allesverslindende honger
naar zwijgzaamheid
ons nog in staat stelt
ooit uw onmogelijke dans te voltooien
gij getooid in een soort kobalt
ik uw schepper
uw vernietiger
en alles daartussen