Daan Janssens

Gebruikersnaam Daan Janssens

Teksten

enquête van de nieuwe morgen

mag ik u kan ik u zomaar vragenwat u dan zou antwoordenmocht ik u zomaarzou ik u zowaarin het hier en nu wij samengewoon nu en danaf en toe zijn wij meer dande som van een en eenzijn wij samen wijeen drieletterwoord dat ons dragen zal u magu kan en doet u vooral gerustwat u zo wonderbaarlijk doetvol wondermag u mij steedszo versteld doen staanik smeek het uu kan en u mag altijd zijn wie u bentwie u was en wie u zal wezenzonder zorgenzonder gevaarmag u van mij steedszolang wij zolang wij samen onze dagen dragenzolang wij samen mogen verlangenzolang wij steeds meer zijn dan de som van een en een en mag ik dan ook uja uu staat daar ook zo schoonzo schoon als u bent staat u daaru mag ook zoals wij staat u mij toe u allen uit te nodigenu een stoel aan te biedenuw jas aan te nemenstaat u mij toe u te introduceren aan wat u zich mag verwachtenaan dagen en nachten waaropgeen kind nog hoeft te huilengeen moeder zich nog zorgen maaktgeen vader verdwijnen moetstaat u mij toe u te introduceren aan wat u zich mag verwachtenaan jaren in de nieuwe eeuw waaropwij allen niet langer vrezen voor de ochtendof hopen op het vallen van avond laat mij u introduceren aan de nieuwe morgenvan ons allen enlaat ons dande som van onze gehelendelen onder elkaarlaat ons meer zijn dan wij ooit voorheen waren

tienduizenddagen

ze hing haar vermoeide ogen opaan het kruisbeeldaan de vaalgele muur het behangpapiergebarstenschraapt zich van de murenom te ontsnappen aan het stofwaarin zij waadtnu blindmet haar vermoeide ogenopgehangen aan het kruisbeeld het kruisbeeld met nagels gekruisigd aan de rotte murenhaar blik gekluisterd keer op keerals een sisyfussteen in de wassen nekspieren van een blanke christuswaar hij ooit dwaaldedwalen haar ogen nu in stofhet zand brandt in de holtes van haar oogkassen haar vermoeide ogen keren zich afwerpen zich ophaar blik tuurtin de leegte van de kamermet vaalgele muren en okerbruine plintenhet wit van haar ogen glinstertals parels in scherven teruggekaatst haar ogen zijn moechristus ten aarde gedragenhemeltergend ten onder

val van man - olie op doek

de ochtend wenktde aroma’s van dagen zwellen aanploeteren in de mist van mensuit onze adem ontsponnen in de kamer de nacht laat haar sporen in ons nastriemen van haar zwaarlijvigerubensiaanse lijfin de parels zweetals nieuwe stromen in de regenmaandenin de dorre vlaktenwatervallen in geölieverfde huid golven op een parelwitte kust zij ruizen door de wijd opengegooide ramenontvangen als een nieuwe moessonin onze nachtbeladen armen de kamer kolkthet schuim draaft op en ebt wegin haar allerijl drijft zij ons uitals de enkelingen in haar eenheidmet de echo’s golven op een parelwitte kust parels op ons woest geleefd lijf

polsslag

hun gillen sloegen inals getijden op verlaten kusten en men vraagt zich afof ze dan wel te horen warenals ze werkelijk zo monddoodde golfbrekers teisterdenhun handen beefdenbij onmeetbaar op de schaal van Richter maar men vraagt zich afof dat wel te voelen isals het niet op de monitor verschijntwanneer ze zo rillen hun monden zwegenin alle talen die ze hen nooit hadden geleerd toch vraagt men zich afof ze dan wel echt muisstil warenen misschien dan net schreeuwdenin een taal die ze zelf niet kenden hun ogenhun handenhun tranenhun gezichtenhun bebloede lijven wil geen mens ontdekkenmaar toch worden zij gekoloniseerdaan de kar gespannenals werkpaarden vol verwaarloosde blikkenvoor het grotere goedzeggen mannen in pakken en verzorgd uitgedoste vrouwendie wat op hun moeders lijken(maar dat maakt niet uit want zij zijn geen moeders meer)en op hun vervreemde vaders(maar dat maakt niet uit want het zijn zij die vreemd zijn) ik vraag mij afof dat het wel waard iskinderen laten sterven in het holst van de nachtom toch maar te kunnen zeggen zie je welik had gelijk

nonsensconsensussussen

de straten lopen leeg achter de scherven van vergeelde ramen en dim licht waar de hulzen huizen tussen al dat mens is mens wordt genoemd wordt geschapen vernield vernederd verloren tussen hun stemmen waar scherven mens flarden heel zijn als goden gebarsten verwrongen in hun godenlijf godverdomd godvergeten want de straten lopen leeg en wij lopen leeg in straten kussen stoepstenen tandeloos en goddeloos banen wij ons badend in het bloed kruipend waar wij niet gaan voorbij de grenzen van onze eigen ogen argeloos en ogenloos is Argus verdwaald als wij dolen blind als wij spreken want de straten lopen leeg en wij leven als mensen ademen mensenmassa maskeren ademnood als epische heldendaad gaan nodeloos ten onder aan onszelf aan eenieder wie ons prijst omdat iedereen het verdomme doet omdat het ons zo geleerd is en ge uw handen afhoudt van wat ge kent maar geen weet hebt hoe ge onbekend omarmt ongewisse waarheden leest en predikt aan een mensenkind wij zijn allen profeten p r o f e t e n opeengestapelde nietszeggende door hemel getergde godslasterende prevelende verheerlijkte verheerlijkende eerlijke leugenachtige zwendelende bedelende goedbedeelde en onverveelde onverschrokken uit elkaar en onze schoten getrokken adjectieven aan elkaar gesmeten stukken mens en geen mens die ons heelhoudt

demoon

een man is oud verbolgen om zijn jaren die hij leefde de muren schilferen stof ademt uit zijn poriën leven was niet aan hem besteed het bracht ergernis met zich mee verzwegen liefdes verloren bekommernis vervlogen dagen vergeten om vergeten om vergeten om… besef wat het betekent een man te zijn die oud is grimmig gekenmerkt met die eeuwenoude clichés vergeelde tanden kloppende zweren grauwe nagels aszilveren haren een bevende grip op een bijna onbegrijpelijke werkelijkheid de kamer holt de dagen verder uit tot zij hulzen van uren zijn het zand hun beenderen bloot schaaft ze voeren een strijd reeds verloren nog voor ze werd beslecht de dagen hollen de man strompelt schijnbaar achter hen aan verschrompeld vergrijsd ongehoord en ongezien trots in al zijn stomgeslagen zintuigen zou ge niet zeggen dat hij oud is zijn ogen slaan eenieder weerbarstig neer alsof geen jaar van hem werkelijk een einde kende ze zijn als demonen die als het ware eeuwig zijn mythisch oneindig nooit werkelijk getoond wat compassie betekent met hun grimmige klauwen graven zij het zand in de dorre kamer tot een graf een graf voor de jaren verbolgen om een man die oud is de kamer huilt haar dorre tranen

paradijslijk

Moloch huilt nog steeds als titaan zijn onderdanen tanend onder glimmend brons glanzend in vlammendans draagt men zich over aan Moloch zoals die ooit huilde in de straten in de harten in de stegen opgestegen uit rookpluimen bedwelmd en beschonken schenken zij al wat aflaten afhandig maakt Moloch schreeuwt als voorheen ook voortaan dient hij te worden gediend in de schittering van al wat schijn vertoont hoe niet al wat glimt en wij verder klimmen klauteren verbeten en uit marmer gehouden xanadu in onze levenloze harten het speelt ons parten hoe wij dartelend draven raven nachten gijzelen onze tanden bloot staren ze sleuren u over straten uw lijf en leed tot in uw ledematen gezonken als afvallige als afgevaardigde van alledaagse sleur van hot naar haar naar hem naar het naar hoe wij allen met onze tanden bloot bloedend op de stoepstenen staan met fakkels in de hand heksenjacht op de verzopen kalveren in gedempte dokken waar de machiavel met schapenvel zijn huid duur zuur opgebroken opengebroken tandeloos radeloos en de longen uit de lucht schreeuwt we huilen om elkaar schreeuwen onze huiden vol tot we geveld van het eindeloos vervellen neervallen wonden likken met opgeheven hoofd de hemel kussen ongenaakbaar zijn wij de gebarsten goden de halfhelden met nachten in onze ogen dauw op onze geslepen tanden als de ochtend onze ogen doet sluiten wij als nachten vervagen dagenlang tergend dragen wij onze lijven tot de nacht weer in ons ontwaakt wij in lichterlaaie de straten verlichten huilend om elkaar huiden vol geschreeuwd geveld van dit eindeloos vervagen neergeslagen gezouten wonden met gebogen hoofd sterven ongenaakbaar eindig zijn

hoe het is

het is hoe ge daar dan om vraagthoe ge daar dan zitmet uw ogenals degensdie kruisen met de mijneuw vuurrode lippendie langzaam mijn bevende handenvergruizenhoe ge dan met uw woorden spreektniet langer met uw lichaamhoe ge dan een ander mens zijt gewordeneen soort metamorfosewaarbij uw lichaam het onderspit delften ik bij het bergenenkel ruïnes terugvindvan alles wat ik mij nog herinner hoe ge dit veldslagen en oorlogen noemtuw nagels als wapensin mijn huid planten zegt dat dat toch opwindend isdat ik dan maar zwijgmet mijn lichaam spreekwoorden achteloos achterwege laatterwijl uw lippenletters grijpenklanken weerklinkendvermorzelenhun lijken tussen ons in werpt het is hoe ge daar dan om vraagtom liefdeom enig te zijn

in vijf bedrijven

hun ogen tollen gezwollen uit hun uitgeholde kassen - klievend gestaar als asgrauw diamanten steengruis tussen de pareltranen - als dolken schitteren robijnrood geslepen - ijzig wit geblonken in de groeven mensenhuid als getatoeëerd - het lichaam guernica scar tissue week geworden mens macht verworven beest onwerkelijk weerbaar weerbarstig in ademnood en ochtendstond - hels lawaai gloren aan oorlogsfront - hemels gedonder schemeren de nachten als heer en meester als godenzanger hun ogen bloeden - robijnrood gedrenkt hun tranen dwalen - in lege straten hun magen verkrampen gezwollen van zweren en bezwering - de wederopstanding als zeeuws kobalt ijsgeworden levenslucht tussen de lijken - van verafgoding

getuur

de ramen kerven hun glinster in de wangen van een oude man echoën hun licht in de groeven van zijn geleefde grimas het licht wordt geleefd krijgt gewicht zonder zich te verloochenen aan levensverhalen het vertalen van onwaarheden in zichzelf de man keert zich aanschouwt zichzelf in een schabouwelijk stelsel waar zijn knoken rammelen in het gebeente van mahonie tussen ivoor en de vervlogen kusten op harde plaat een vinyl kraakt achter zijn suizende lippen de kusten kleuren rood scharlaken schakeringen krioelen van het negatief naar de hoeken van de uitdijende kamer zijn ogen rusten op de lippen van eenzelfde kleur hij snakt naar stilte

titanomachie

de wereld brandt diezelfde onwerkelijke steden lijden als ooit tevoren mijn gelijke, mijn broeder de assen rijzen reizen reikend tot aan uw voeten zevenmijlslaarzenlangzaam verder dan uw eigen horizonten reiken kinderen - huilend vrouwen - huilend dochters - huilend zonen - dat mag niet vaders - dat hoort niet moeders - zelfs zij nog net niet gedementeerde zielen hunkerend naar adem in wurggreep waar uw handen zich tot kosmische proporties verheffen als Kronos die zijn eigen bloed verorbert - naar vaders voorbeeld - hen de helleputten doet verkennen met bang hart ten gronde richt in de krochten bestaan zij gedijen zij gedwee achter de afgunst wrang en verwrongen malend tussen hun kiezen laat gij hen geen keuze verzuipen of vergaan verdergaan dan waar geen mens ooit gereikt heeft doet geen mens daar bereikt ge niets mee onnozelaars aan uw horizonten reiken echter de toppen van Olympoi ja ja, dat hoort ge goed een meervoud als onwerkelijk weerbarstig kruipen zij kermend van onder uw zoden in de ogen van hun eigen dood slaan zij uw ketenen aan gruis nieuwe goden van het vrije woord barsten in uw harnas uit nu de wereld langzaam verder sterft

zinnespel

I will show you fear in a handful of dust T.S. Eliot onzin ik krijg u niet geschreven noch in woorden geworden wanneer uw handen de scherven inkt in mijn vingertoppen aftasten als rusteloze ruïnes in uw woestenij zou ge dansen als ik het u vroeg zo gewoonweg domweg uw passen afstemmen op de mijne om een eenheid te veinzen in een compleet artificieel moment van bestaan als een schaduwspel in een amper verlichte kamer weerkaatsen wij onze levenloze lijven vluchtig en gehaast haast gehaat in elkaars armen tussen voetstappen waarin razernij elegantie kent en hoe dat dan oorlogen zijn want ik denk niet dat ge zou dansen al zou ik het u vragen ge zult u wel bewegen maar niet in eenheid in dissonantie waar gij mij tot op het einde zult weerleggen maar zo creëren we nog steeds al is het uit vernielzucht waanzin ik vertrappel heelder werelden onder mijn voeten als dat betekent dat ik het sterven van de kosmos in uw ogen kan weerspiegeld zien ik zal alles platbranden tot de laatste snipper enkel om dichter te staan bij de vlammenzee die zijn getijden kent in uw gedachten ik zal het bestaan zelf verzwelgen enkel om de wreedheid van uw alles verterende vertederende glimlach te kunnen weerstaan het einde der tijden kondigt zich aan… maar voor mij vervat het enkel de oneindigheid die zit gevangen in uw onbegrijpelijke blik grijp mij rijt mij aan s t u k k e n verscheur verbrand verslind verslind verslind verslind V E R S L I N D verslind elke letter die ik stot-ter doe mij dolen tot ik enkel nog kan voelen wie gij zijt zinloos naakt lijk ik te zijn begonnen ontdaan van de angst in uw stoffige handen een uitgehold clair-obscur van duister tegenover net iets donkerder als ge daar dan ligt in uw gebroken armen van al die vernieling voelt ge dan niet de nood om gewoon langzaam te zwijmelen op al die vervlogen ritmes die ge liet varen het schisma voltrokken en volkomen ontregeld klauwt het verder bijna melancholisch compleet gestrand en ontredderd naast al die anderen met eenzelfde stel ogen ijzig en onbevattelijk moet het dan zo en enkel zo ons volledig aan dat gruwelijk monster overgeven wegkwijnen in diezelfde stoffige angst die ik nooit echt in uw handen zag het is maar de vraag in hoeverre uw allesverslindende honger naar zwijgzaamheid ons nog in staat stelt ooit uw onmogelijke dans te voltooien gij getooid in een soort kobalt ik uw schepper uw vernietiger en alles daartussen

versgetijden

I. ontredderd afgestompt ongekend dagelijks rumoer raast ergens nergens heen ik voel onmenselijk veel immense gevoelens immens veel im-mens Im Mensch Glauben Sie? nee excuseer ik geloof niet en wij kopen niet aan de deur maar ondertussen sta ik al jaren te pacht te pas en te onpas weeldig tierend tussen al dat volk die tirade aan stemmen waarvan er geen een geen enkel lijkt te wankelen rotsvast en onverbiddelijk slaan ze mij te niet de kleine profeet een nietige Ezra die in dit barre land zoekt naar zijn verlies vervlogen rijkdom allegaar. ik zou u kunnen kussen, liefste lotgenoot al waar het dan dat ik u zou verdoemen tot een eeuwigheid in mijn armen omarmd met al mijn mankracht ontmanteld in al mijn armoede II. ‘t zijn de kinderen van de desertie zonen en dochters van een april reeds vervlogen de grond is dor hun ogen tranen puur stoffelijk overschot de resten van hun onschuld in materie hun moeders voelen zich niet langer gehecht machinaal verwijderd ergens tussen nageboorte en nageslacht losgerukt van identiteit men zou u maar al te graag definiëren u willen neerpennen gelijk ik nu doe ongeacht mijn intenties is mijn inkt niets niets meer of niets minder dan een ijdel wapen kijk, ik zou u dragen als goddelijke profeten u doen neerdalen jef jef jef mijn Hindenburg uw Al-Djoedie en een onvergeeflijk einde aan al uw zonden als bannelingen als godvergeten volk maar gepreek en gepalaver later strijkt ge nog steeds neer in goten en koterijen als beesten beesten gestrand aan de voeten van de rattenkoning als een gepolijste troon een troon met doornen, gelakt met uw kristallen tranen III. gebarsten mannen staan met versplinterde tanden in bloederige rijen aan stukken gereten en paraat hun klapperende gebit scheurt hun kaken aan flarden hun handen beven ratelende knoken als een slangendans vervellen hun sidderende lichamen versteend tussen de jaren barsten zij in tranen uit rollen over rauwe kaken en kussen zilte lippen de comateuze streling van hun bevroren huid en mijn gedoornde armen als een christuskroon getooid in bloed rood bloed omdat het zo zeldzaam is omarmen lijven versleten geruïneerde restanten van waarheid en vervlogen leugens die als vleugels te pletter storten in het zilt IV. Ezra – Azra’il gevederd herrezen uit de tandeloze zee doods zolang er gegil te horen is uit de golven als dolle hellehonden de striemen van hun riemen grafzerken in het vlees vurige tongen vlammen hun gal geladen klanken als ijzeren engelen donderen zij verwoesten zij hunkeren zij huilen zij net als gij en ik want ook wij zijn niet opgewassen tegen de wassende zee

Het lament van mijn odyssee

Mijn verdord Ithaka geërodeerd in haar bestaansdrang ontdaan van haar mystiek, haar erotiek onherbergzaam en erbarmelijk geen ziel, geen hart dat er gedijt Mijn verdoemd Ithaka hoe keer ik ooit weer naar die onbestaande helleput ontlast en ontleed ligt ze daar gieren plukken reeds haar karkas Mijn verbouwereerd Ithaka draagt de lasten en krampen in tongen van eloquentie en vuilbekkerij gekerm en tristesse vullen ieder hoogmis in een goddeloos gebed Ge moogt van geluk spreken Ge danst in uw eigen vuil Strooit zout in uw eigen wonden tot ge nog net niet niets meer zijt ge snakt naar bewaring naar herinnering, ge klauwt u vast in geheugen en daar slaat ge mij kreupel tot bloedens toe en zonder verpinken zo’n banaliteit is u reeds vergaan ge wilt mij daar in die oneindigheid daar bij u bij uw laatste snakkende adem om te zien of het mij deert Moeders smeken om regen verlossing van uw woestenij het grimmigste april in jaren zij wachten op een zondvloed, het einde waarin alles zal vervagen verloren en verzopen als een kind op de kust Uw naam zindert nog een laatste keer na en deint vervolgens uit tot het net nog niet niets meer is Mijn verloren Ithaka ik zal u nooit werkelijk zien sterven

Breekpunt

Het robijn van je onvrijwillige tranen loopt langzaam langs het gebroken wit van het porselein, tevens onvrijwillig uit de kast verwijderd. Je adem stokt, de randen van de voorzichtige scheurtjes in je kledij zijn rood omringd. Een doorn, ontsnapt uit de gebroken vaas, doorboort je vinger. Je staart me doods aan, de kilte snijdt door me heen. Je kijkt niet naar me. Je kijkt door me. Het harnas dat je zo net belaagde, breekt. Ik stort op mijn knieën en barst in tranen uit. Het blijft ijzig stil aan jouw einde van de kamer. Mijn geschrei vult het hele huis, maar het is jouw zwijgen dat het in zijn greep heeft. Terwijl jouw ademhaling zich vermant, verliest de mijne al zijn rede. Ik zucht, kuch en hap. Jij snikt, kermt of snottert zelfs niet. De stilte blijft, maar je verlamming lijkt voorbij. Met enige voorzichtigheid, grijp je naar de hoek van de tafel, terwijl je enkele glinsterende scherven, bezoedeld met pijn, geparfumeerd met een zachte Merlot, aan de kant veegt. Je trekt jezelf op en plaatst je geschaafde voet tussen het voorgerecht en waar ik mezelf verloor. Met een gebroken sereniteit begeef je jezelf naar de bron van een hele hoop miserie: ik. Je legt je hand, getekend door een verleden van gelijkaardige diners, op mijn schouder en fluistert me toe: “Rustig maar, alles komt goed. Neem jij een borstel, dan zorg ik voor een dweil en emmer water?” De volgende ochtend word je wakker naast jezelf, mijn deel onbeslapen. Het matras draagt de laatste sporen van gisterenavond, een rode vlek ter hoogte van je knie en enkele druppels traan op je hoofdkussen. Je hoort een deur stilletjes openen en met even veel behoedzaamheid weer in het slot vallen. Ik leg een bundel paperassen neer op de schijnbaar maagdelijke eettafel en vervolg mijn weg naar onze slaapkamer. Ondertussen stroomt er een zachte straal water langs de blauwe plekken op je borst voorbij de schaafwonden op je benen in het afvoerputje. Terwijl jij een kamer in het huis en een eeuwigheid in mijn gedachten verder jezelf afdroogt, neem ik uit onze gedeelde kast wat van mij is. Ik ga aarzelend door enkele van je kleren, twijfelend of ik een souvenir wil overhouden aan mijn misstappen of gewoon wil vergeten. Op het moment dat jij schijnbaar maagdelijk in de woonkamer verschijnt, vind je een verzameling papieren van verscheidene soort: een grote bruine envelop; een bundeltje haastig samengebonden bladeren, krom gedraaid van de inkt; en een pakje briefgeld, een zoveelste verontschuldiging. Mij, mij zal je hier niet meer terug zien. Je zal me wel nog overal vinden, de kras op de salontafel, de weggevaagde verf achter dat kleine schilderijtje in de keuken, de deuken in de badkamervloer. Dit huis is getekend door jouw grenzeloze liefde en mijn minachting. Ik ben vertrokken. Verdwenen met de noorderzon, zoals men dat zegt. Maar ik zie je nog steeds voor me, hoe je in al je vreedzaamheid me omhelst, me troost, terwijl ik het ben die de slagen uitdeelt. Ik vernietig. Jij geneest. Ik weet dat je het zal redden zonder mij, want ik was de reden van je nood aan redding. Ik heb het je gegeven, ik hoop dat ik je verlos. Voor het eerst in jaren zie ik tranen rollen over je wangen, ze rollen, ze tuiten, ze lopen, als een waterval. De hoop papieren van verscheidene soort lijkt te verdrinken in je verdriet, je pijn van verlossing. Je hebt altijd van me gehouden, me liefgehad al was ik een monster. Zelfs toen... zelfs toen ik je haar ontnam. Je enige kans op ware, onvoorwaardelijke liefde ontnomen.

Opleiding

Naft voor Woord
Fameus op de Schaal van Dichter

Publicaties

Prijzen

Tweede plaats (met wildcard) in het traject Naft Voor Woord 2016 (met 'zinnespel' en 'versgetijden')