Jij, zon van de wereld.
Ik vraag me af, leef jij ook zoals de rest? Leef jij ook op automatische piloot, elke seconde, elke minuut, elke dag?
Ik zit aan mijn bureau. Niet die in mijn kamer, maar die van het kleine bureautje beneden. Ik heb mijn gordijn helemaal open gedaan. Dat is lang geleden. De zon schijnt naar binnen en ik besef dat de dagen van warm weer en korte mouwen er eindelijk weer zijn.
Het liefst zou ik de gordijnen gesloten houden. Ik vind het niet heel fijn dat anderen mij hier kunnen zien zitten. Ik zie er echt niet uit. Aan de ander kant is het ook wel aangenaam. Ik kijk over mijn linker schouder en heel mijn raam is gevuld met bomen. Tussen de bomen vallen de gouden stralen van de zon, de zon die vandaag sterker is dan de wolken.
Om de paar seconden passeert er een groepje fietsers. Ik woon dicht bij een paar weides, dus daarom passeren er zoveel wandelaars en fietsers. Sommige groepjes praten zeer uitbundig tegen elkaar, andere voorbijgangers dragen een doodse stilte met zich mee. Er is een verschil. Zou jij de rustige wandelaar zijn? De wandelaar die even rust probeert te zoeken in dit als maar drukkere leven? Of zou jij voorbij komen in een groep en jezelf steeds meer verliezen?
Normaal zou ik de gordijnen gesloten houden, dan heb ik deze prachtige afleiding niet.