Ik huil zwarte tranen
Als een niet te ontwaren kluwen
De zon schijnt, maar ik hoor donder en bliksem
Het geluk lacht
Mij uit in het gezicht
De pijn zit diep vanbinnen
Ik wil ze eruit krassen
Maar heb de moed niet
Ik voel mij alleen in de menigte
Ze zitten samen in mijn hoofd
De antoniemen van een autist
Ik ben de weg niet kwijt
Ik zie zelfs geen weg
Mijn ziel is verward
Mijn lichaam loopt over
Mijn geest verdampt
Zwarte tranen maken diepen groeven
In het parket van het leven