De zwarte vijvers lopen vol.
Gemene kikkers vragen tol.
Duistere, donkere dromen.
Een toekomst wil niet komen.
Omdat het verleden blijft plakken.
Aan kastelen waar toegangspoorten naar beneden zakken.
Met een guillotine in de achtertuin.
En het dagelijks overleven op vrolijk puin.
Omdat de leugen de waarheid is.
En de waarheid vervlogen, onzichtbaar gas.
Mijn ribben vervormen tot breekbaar vlas.
En geen adem blijft in mijn glas.
Een glas dat leger is dan half.
Een een hoofd drie kwart na elf.
De dagen zoeken, de weken roepen.
De sleur glijdt zonder kleur.
De melk roomt tot een rare geur.
Maar we zien niets meer in al het licht.
In genieten en leven als een valse plicht.
De omgeving moordt, de adem smoort.
De pijn vandaag, de hunker naar later.
Als het niet meer hoeft van meer en vaker.
Als wakker worden verdwijnt na slapen.
Als het niet meer kan en we alles achterlaten.