04/03: Twee dichters, twee stijlen: Antony Samson en Annet Zaagsma

"We zijn gewoon geëvolueerde eencelligen." Marjanders AKA Marjan De Ridder heeft het graag over eenheid, traagheid, non-conformisme en de aarde. Draai de pagina om en ze vertelt je verhalen over de dingen die er echt toe doen, of prikt haar enthousiaste activistische strijdvaardigheden in poëtische lijnen, illustraties of rapteksten. Ze stond o.a. in de finale van Naft Voor Woord (TXT on stage), op het BK Poetry Slam 2018 en in de Finale End Of The Weak Belgium 2019 (freestyle rap competitie). Ze is de vaste host van Zonderwolk.

Neem jezelf niet te serieus en kom samen met haar op de Schrijfdag op 21 maart te weten dat het leven mooier is met minder. Marjanders begeleidt er de sessie 'Slam that button to reset the world'. 

Een combiticket (heen en terug) aan percepties

Marjanders tipt deze week twee schrijvers: Antony Samson met 'Terwijl het daglicht sterft...' en Annet Zaagsma met 'Reizen om je te bekijken'

"Waar ik ook kom blijk je", schrijft Annet. "Terwijl het daglicht sterft", repliceert Antony Samson. Quote. "Ze vinden elkaar."

Naadloos en ongedwongen. Alsof ze samen op dezelfde trambank of treinbank vertoeven.
Een observatie uit hun pen knijpen die haarfijn de situatie reflecteert die zich of binnen of buiten de reizende cabine afspeelt. Elk woordje vallend stof dat licht vangt. Voor de lezer een luchtverplaatsing, een "out of body experience".

Wanneer iemand echt goed schrijft wrijven de woorden je droog, laten ze je rillen, watertanden, stralen van dankbaarheid. Wanneer iemand bijzonder goed schrijft gebeurt dit alles in één leesbeweging tot de laatste versregel je terug brengt naar wie je was.

Ik vraag me af of ze elkaar kennen, Antony en Annet. Of ze schimmen of schaduwen zijn van elkaar. Of ze een gedicht of kort verhaal zijn dat nog moet gebeuren?  Ik leg de twee teksten naast elkaar en het is onmogelijk te kiezen tussen beiden en ik heb twee handen, ben ambidexter, dus die kunnen allebei een richting uit. 

Tijdens het lezen van de Annets woorden knijp ik even in mijn arm. "Pezig en vlezig", misschien ben ik ook "een heuvel". Annet maakt met haar zintuiglijkheid  de wereld meer begrijpbaar. Ze troost me, is een bekende hand die door mijn haar gaat en fluistert: 
"Zie je haar de aarde? Het voorjaar te vroeg." Ik heb de gewoonte te tranen aan de binnenkant van mijn ribbenkast want ik ben altijd al een "sterk" meisje geweest. 
Maar wanneer Annet me zegt dat "De zee te hoog staat voor snavelbies (flora)." Dan moet ik vechten tegen het water. Dat ik mijn sentiment niet kan indijken wijst op de aanwezigheid van een weergaloos gedicht. Ze "Ademt Aarde" Annet. - Aanrader.

"Botox zal ons vel niet redden", slaat Antony Samson me in het gezicht. Ik wil hem zeggen dat ik hem zie, zijn gedachten om de pendelaars wentelend. Dat ik zijn woorden bekijk, zijn ragfijne beschrijving in partikels op mijn netvlies verschijnt. Mijn oog gaat van het koppel naar de straatstenen naar mijn geïnterneerde beleving van de schemering die over de stad valt. De schemering over de mensheid. De laatste zin "om mensen als ik te laten ademhalen", laat mij zelf ademloos. 

Het voelt als te lang onder water terwijl ik zowel de trein van Annet als de tram van Antony uitzwaai. Reisverhalen en overlevingstips waren nog nooit zo zinnelijk. 

Foto: Gilles Fisscher