20/10: 'Even ...' van Vic de Bourg

Jan Ducheyne is dichter, schrijver en performer, stalmeester bij De Sprekende Ezels en muziekselecteur. Hij heeft al meer dan twintig jaar podiumervaring in binnen- en buitenland. Een rasechte dichter. Hij won tot nu toe nog geen enkele Libris literatuurprijs, noch Gouden Uil, maar die lacune berust slechts op de meedogenloze speling van het lot, én op Ducheyne zijn stijl die te veel in het leven staat om literaire prijzen te winnen. Maar dit geheel terzijde. Jan Ducheyne is niet de zolderkamerdichter, voelt de hartslag van de samenleving en wil een chroniqueur van zijn tijd zijn. Jan Ducheyne woont sinds 2010 in Brussel maar blijft een Oostendenaar in al zijn vezels.

Jan Ducheyne tipt deze week 'Even ...' van Vic de Bourg. 

"Ik ging op zoek naar een tekst die mij aansprak op Azertyfactor. Het was even zoeken. Ik ben daar eerlijk in. Veel van wat ik lees - ook op andere plaatsen dan Azertyfactor - ontbeert echtheid. Ofwel zijn het gekunsteld geschreven stukjes die bedoeld zijn voor geliefden, of voor niemand in het bijzonder. Gewoon ‘omdat men graag schrijft’. Daar is niks mis mee, maar het zijn niet het soort stukjes waarvan ik denk ‘dit moet iedereen lezen.’ Dus zocht ik verder. Ik klikte op ‘Laad meer’. En mijn oog viel op een gedicht van Vic de Bourg met als titel 'Even ...'.

Het is een heel krachtig gedicht. Dat gebald en right in your face uit het oogpunt van de migrant is geschreven. Het is recht voor de raap, zonder veel tierlantijntjes maar wél met niets aan de verbeelding overlatende beelden.

Het gedicht is zo mooi omdat het eindigt met een open vraag. De vraag om éven de onverschilligheid te laten varen, en de mens te zien ipv de vreemde migrant.
Het is een gedicht dat goed geschreven is, dat je raakt, ik wilde meteen meer lezen van Vic de Bourg en heb dat dan ook gedaan. Zijn verhaal 'La copine' is heel grappig, met een schitterende clou. En dus ging ik nog meer van hem lezen.

En zo kwam ik uit bij zijn gedicht 'Nachtgeraas'. Het is een compact gedicht dat andermaal een héél mooi punt maakt. Het lijkt over onweer te gaan, maar het gaat veel meer over het geloof dat niet meer beleden wordt, in tegenstelling tot in de kindertijd. Er zitten ook grappige elementen in, zoals het klapperende gebit van opa dat uit zijn mond valt. Ook dit gedicht is zo goed geschreven dat je het meteen twee keer leest, wat altijd een onweerlegbaar teken is dat iets de moeite is.

Vic de Bourg is iemand met een rijke woordenschat en een verrassende, goeie pointes makende pen. Lees hem maar eens!"

Foto: @davidducon aka le Spectateur Nocturne