31/01: 'Sporensneeuw' van Wijnand
Jill Marchant leeft liefst met de vier elementen lucht, water, vuur en aarde. Natuur en kosmos zijn grote muzes. Ook voor het boek 'Liefst op deze aarde', waarvoor de gedichten in Poëzieweek ‘24 geschreven zijn in Jill’s Tiny house aan de rand van een bos. De Klimaatdichters hebben er een groeiende groene pen bij. In 2016 won deze Brusselaar met de kosmos in diens pen 'Naft voor woord' van Creatief Schrijven. Ze maakte in co-creatie het boek 'Sterker worden waar het pijn doet' en raakt mensen, makes sense and sentences op zinschrijven.wordpress.com.
Jill Marchant tipt deze week 'Sporensneeuw' van Wijnand.
"Op de laatste hoogdag van Poëzieweek 2024… En na deze week zelf meer te hebben geschreven dan gegeten - ik ben zelfs vergeten spreken - kies ik om voor deze tip van de week tussen alle kristallen teksten een spoor van poëzie te volgen: 'Sporensneeuw' van Wijnand.
Een gedicht dat evengoed de sneeuw geschreven had. En tegen het missen van dit immense witte blad, werp ik graag nog even licht op de rijm* (pun intended). Want Wijnand omarmt ons. Met a b b a, een heel gedicht lang.
We krijgen niet alleen omarmende eindrijm, ook binnen de zinnen valt er te minnen: sporen en koren konden me bekoren. Akkerland in de eerste zin maakt dit gedicht actueel. Akkoord, we wensen lente en ik kom nog af met vries… Ik bedoel het als traktor, steun aan onze land-bouwers. Het akkerland, ‘ze droeg’, raakt me in hoe natuur draagt voor ons. En de winter die zaait en creëert in plaats van dagen aan elkaar te vriezen, liet me dooien. Het spel tussen heden en verleden tijd, winter, voorjaar en zomer, stelt de drastische impact van de schok die sneeuw ons geeft, scherp. Hoe dan niets meer hetzelfde is.
De eindzin ‘de mist loste op deze winterdag’, lees ik dan ook als oplossing, als transformatie zonder weg terug. Alsof er nooit meer mist zalkomen. En het is waar, dat we in de koude meer in warme kamers huizen. Dat we straten vegen om mee te werken aan de vergankelijkheid van ijs. Dat daaronder mos en paddenstoelen liggen, wakend in het onderpand. Dank voor het gevoel van een nakende apocalyps bij het lezen. Dank schrijver, lezers, om sporen te verkennen op het land.
Ook 'Tuintafereel' van Wijnand opent zintuigen en is de moeite om met uw koffie door te waden.
"mijn duinen blijven voor hen onbekend
toch passen zij ook achter de ramen"
