Lezen

open graf

Ze rukte zich de kleren van het lijf schreeuwend:'blus me! blus me!' naakt rende ze het balkon op. Water,dacht ze, en sprong.

amanda allesie

6 2

water

hij toont alle uiterlijke tekenen van water behalve zijn uitgewrongen gebukt over zijn zandstenen kuiten het begint met modder gooien en huilen en ranonkelachtige gedachten en een mossige betaste nacht het geluid van nat kletsende billen en haar zoektocht naar de lampekap als reddingsboei want bijna verdrinkt ze in hem brandt het weg kerf het weg ik ben de wind ontplof het stilstaand water tot ze gewichtloos drijft, verdampt en ergens aanspoelt waar ze water wilt zijn

Louise Doren

9 0

levende koralen

levende koralen op de rug van mijn grootmoeder glazig geconfijt lila meerschuimen wolken avondkleed van opalen pailetten gezandstraalde huid een hemel tot haar blik viel als een hagel kastanjes met een wit zwarte hollywood stem droger dan kaneelpoeder van fee tot feeks het glansparket nog jong en vochtig van een verboden blik een sprookje

Louise Doren

8 0

ademrots

wanneer rots je adem wordt en balanceert in je keel en je aders als loden naden van een glasraam geruisloos en kil gespannen staan wordt je zere wezen zweet de galm van een kathedraal van een scherp karkas een suikerwitte gekalkte lawine waar ik van huiver en te laat in graaf ik wil de steen uit je ziel smelten en de gestolde bubbels fanta uit de tijd van lenige dieren proeven maar je gestutte mondhoek verkruimelt in een lijf waar de bestemming verloren ging

Louise Doren

12 2

Sociaal probleem of slechte smaak

Schrijven omdat er in lelijke huizen ook mensen wonen. Sociaal probleem of slechte smaak, het maakt me niet uit. De huizen zijn lelijk, en dan komt mijn medelijden voor de medemens. Bitches die zichzelf wegsteken achter boze blikken, topmodellen die verlangen naar een andere neus. Zeker zijn er ook lelijke mensen, het is een eigenschap, fysiek, kan aan iedereen opgedragen worden. Maar lelijk zijn maakt je nog geen lelijk persoon. Gelukkig beginnen de sigaretten me niet meer te smaken, toch zou ik vegetarisch willen zijn. Naakte bikini vegetarische meisjes, weet jij wie jij bent dan? De huizen blijven focking lelijk en toch zullen er mensen blijven wonen. Sociaal probleem of slechte smaak, het maakt me niet uit. Het is gewoon jammer om oog in oog te staan met kinderen, als straathonden behandeld. De falende economieën rondom me doen me beseffen dat ik te naïef ben om te denken dat iedereen mooie huizen kan maken, dat het een mogelijkheid zou zijn om met het niets die ze hebben iets te maken waar IK naar opkijken zou. Ondankbaarheid, egoïsme. De huizen blijven lelijk, daar komt het op neer, hoe of wat maakt me niet uit. Ik zou er dieper over moeten nadenken, een volgende keer.

Tess12

12 0

Massagepaleis

Wij waren teruggegaan. Naar onze bars, massagesalons en paleizen. Onderweg hadden wij het gezien. Alle kinderen, zij waren bleek of rood en elke jood kreeg al een messteek in de keel. Eindelijk. En u moogt echt zelf kiezen waar de woorden gelegd worden, wat waaraan wordt gekleefd. Het bloed aan de muur. De stroop aan de baard en in het begin was er slechts sprake van gesprekken bij een open haard. Lekker warm zijn de vijf sterren van het chique hotel, een schoon chateau. Doch. De zon slaagt er niet in. Om zonlicht te laten schijnen op ons welzijn. Intussen blijft het maar draaien. Dat zwijn aan het spit. Opa zit daar alvast. De tanden van zijn vals gebit te slijpen. Hij denkt dat er gebeten zal worden. Door de tijd. Door een meid tijdens het pijpen. Door een mug in de zijarm van een stroom. Wij zullen nooit meer verder geraken. Hier moeten blijven. Dat is ons lot. Tot er een ster valt, er nog vier ogen naar mij staren. Één werd ooit getekend in een driehoek. Een ander is van een naald die niets meer hechten kan. De overige twee. Die zijn van hetzelfde Palestijnse kind maar liggen ver uiteen. Het kwam door een bom of dat noodlot. Dat moet nog worden uitgemaakt door een dronken deurwaarder. Hij hangt ginds. Aan de toog van het massagepaleis. Is er nog drank die sterk genoeg is om de pijn te dragen. De waarheid echter. Zij wil niet meer geboetseerd worden. De workshop in de kelder werd intussen afgelast. En de kelner. Hij zal goed mogen poetsen. Schuren. Want zelfs de scharnieren van het luikje naar morgen stinken naar dat mensenvet. Of komt het van dat zwijn dat bijna helemaal gesmolten is. Schat, niets valt nog te smullen. Wij moeten echt terugkeren. Naar het begin. Toen er nog geen bars, geen massagepaleizen waren. Geen joden noch Palestijnen. Naar die ijstijd, mijn liefste, toen wij nog lekker likken mochten. Schuldigweg. Ja echte liefde durfden te betasten. In het donker. Zonder sterren, zonder tekens op een frak of naar elkaar. Nergens was een plas met Palestijnenbloed. De maan stond goed. Het mes lag in de schuif en bompa zat daar. Onverschillig. In een hoek. Dood. Op zijn gemak. uit de reeks 'Waanhoop'

Bernd Vanderbilt

3 0

Een kopje koffie…

Een kopje koffie,de geur trekt je mee,wakkert je zintuigen aan,de eerste slok,die zacht je lippen kust. De warmte stroomt,een moment van stilte,rust in elke druppel,je ogen sluiten,je gedachten varen weg. Nog een slok,de geur die zich verdiept,de smaak die blijft hangen,als een zachte omhelzing,het ritme van de ochtend. En ik neem nog een slok…De dag kan beginnen.

Guy Van Damme

12 0

opgestapeld stof

Tussen een kogelkanon, een druppel zee en een krul schapenvacht lig ik te verdwijnen in opgestapeld stof van haar zetel het stof dat mij bevrijdt zichtbaar zingend zwevend als de zon bundels duwt tot aan de geboende vloer de zeis snijdt bot door de stilte haar dode man de wandelaar brengt de stoof geen hout en al wat zijn ziel op aarde heeft geplant zwijgt alsof we door de dood worden besmet koortsig van de zware kruisen op gewijde grond misselijk van het beendergezicht van de weduwe en het dempende stof dat nooit danst in de donkerblijvende dagen

Louise Doren

7 0

op blote voeten

Offers moesten nu eenmaal gebracht worden dacht brecht , rechte zijn rug en zette de tas thee neer op het bijzettafeltje . 'gezondheid liefste' zei hij en ging in de zetel recht tegenover haar zitten.

amanda allesie

5 1

twee rozen op een takje

Wolkenslierten schoven langs de maan. Cyril zat ineengedoken in de modder doodsbang voor nu en later. Was er wel nog een later? dacht hij en verbeet de tranen.

amanda allesie

3 1

Fuck you all!

Met twee middelvingers hoog,een klare, felle groet:foert aan zeurpieten,moraalridders en egoïsten. Geen schaamte, geen pardon,maar luid en zonder spijt:Fuck you all – leef en laat leven!

Guy Van Damme

40 0

drie wensen teveel

De druk werd feller,ze hapte naar adem als een vis op het droge. Over repen karton liep een streep bloed. Ze hoorde botten kraken, haar ogen blonken. 'nog een fijne masage' zei ze en verdween door de poort.

amanda allesie

1 1

roos in het ochtenddauw

De mist hing als een sluier over het domein. Kamiel de chauffeur Was druk in de weer met het uitmesten van de chervrolet van zijn baas victor. De buit : damesslip, bh, een lege fles champange en een zakje chips. Met een zucht knoopte hij de vuilzak dicht , liep naar de afvalcontainer en maakte hem open. Net toen hij zijn zak erin wou werpen zag hij haar liggen: twee holle ogen staarden hem aan. Hij werd lijkbleek en rende weg.

amanda allesie

2 1

Gatenkous

Jaren terug zorgde een paar van mijn sokken weleens voor echtelijke discussie. Nou ja, voor zover je een welles-nietesgeprek een discussie kunt noemen, of zelfs nog maar een gesprek.Ze hadden fijne horizontale streepjes in roze en groen, of daar had ik toch mijn leven op verwed. Maar neen: roze bleek rood, en groen zou in de realiteit grijs zijn geweest. In haar realiteit, dus. Ik weet niet of alsnog te bewijzen valt wie het destijds bij het rechte eind mag hebben gehad. De wetenschap staat voor niets. Ooit is medisch vastgesteld dat mijn kleurenzicht niet helemaal oké is. Bleek dat ik geen cijfers kon herkennen in veelkleurig gestipte prenten. Vooral als daar, je raadt het, veel rode en groene confetti tussen zat.Maar mag dat dan mijn realiteit niet zijn, durf ik ook vandaag nog op te werpen? Waarom zou ik die moeten opgeven? Het is al erg genoeg dat ik die kousen niet meer heb. Ik vond ze leuk, zo roze en groen. Maar ja, op een dag vallen er gaten in de werkelijkheid. De echte, en hoe je ze ziet. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 5 november 2024

Marc Terreur

31 0

engelen stof

' je verdiende straf, ik had je genoeg gewaarschuwd!' riep ze en duwde de breipriem nog wat dieper in zijn neusgat. een dierlijke schreeuw galmde door de ruimte. Ramona keek hem aan:'zwijg en bespaar me je krokodillentranen ja?!' Geen antwoord.

amanda allesie

8 1

samio cabanna

cynthia staarde over het lege strand. de wind speelde met haar haren. Ze sloot haar ogen, genoot. Hier was het goed, dacht ze, je zal je niet laten zien.. nooit.

amanda allesie

7 1

MIJN NAAM IS DALI NIET EDOCH HOOP IK

Koen Vlerick

4 0

Laten wij het glas heffen!

Dit gedicht is warm en uitnodigend en legt op een heldere manier de nadruk op de waarden van vriendschap, gezondheid en levensvreugde. -------------------------------------------- Laten wij het glas heffen! Laten wij het glas heffenop de kracht van vriendschap,waarbij we elkaars geluk wederzijds vergrotenen elkaar accepteren en respecteren zoals we zijn. Laten wij het glas heffenop alles wat geweest isen op alles wat zal komen,maar vooral op een betere en veiligere wereld. Laten wij het glas heffenop de kleine geluksmomenten in het leven!Om te stoppen met multitasken en één ding tegelijk te doen.En om dankbaar te zijn! Laten wij het glas heffenop de mensen die je hart weten te rakenen die ons leven kleur geven! Laten wij het glas nog eens heffenop een goede gezondheid —de basis van een gelukkig leven.

Guy Van Damme

43 0

#NovemberVers2024 Herfstklanken

De herfst ademt zich binnen als een fluistering, iedere tint verscholen onder lagen verfijnde schaduwen. Vivaldi’s klanken ontwaken iets onzegbaars, alsof de lucht zich vult met het zachte breken van bladeren, een fragiele dans die mijn zintuigen omhelst. Ik voel de tinteling van strijkers op mijn huid, alsof elke noot zich nestelt in een verborgen ruimte van mijn ziel. Het licht daalt, als een streling die me tegelijk verwarmt en doet beseffen dat alles vluchtig is. De geur van vochtige aarde raakt me diep, als een herinnering die ik nooit heb gehad maar toch herken. In het vallen van de bladeren hoor ik de taal van loslaten, de zuivere melancholie van een seizoen dat in stilte sterft. En ergens, tussen de noten, in het zwijgen van de muziek, vind ik een eenzaamheid die me geruststelt.

Mephis

7 0

Een bijzondere postbezorging

Op een zonnige zondag verzamelen we ons aan de Batteliek in Battel bij Mechelen voor een gezellige natuurwandeling van 12 kilometer. Een koppel vrienden heeft hun hond meegebracht, een vrolijke viervoeter die vol energie rondhuppelt en overal aan snuffelt. Nog geen vijf minuten na vertrek zet de hond zijn eerste grote boodschap neer. Netjes, zoals het hoort, wordt alles in een plastic zakje gedaan, zodat we het later kunnen weggooien. We zijn goedgemutst en hebben er zin in, maar niemand voelt zich geroepen om het zakje de hele tocht mee te slepen. Terwijl we door het landschap trekken, houden we onze ogen open voor een vuilnisbak. Na een tijdje spot ik in de verte een groen bakje. "Kijk! Daar, een hondenpoepafvalbak!" roep ik enthousiast, opgelucht dat we het zakje eindelijk kunnen achterlaten. Vol overtuiging lopen we erheen, en zonder aarzelen deponeren we het zakje in de "afvalbak." Tevreden over onze snelle oplossing wandelen we verder. Maar nog geen tien meter verder stopt Vera ineens en kijkt peinzend achterom. Ze fronst en zegt: "Wacht even... dat was helemaal geen hondenpoepafvalbak. Dat was... een groene brievenbus!" We blijven als aan de grond genageld staan. Een brievenbus? Snel draaien we ons om en lopen terug naar de plek des onheils. En jawel: de groene "afvalbak" blijkt inderdaad een keurige brievenbus te zijn, glimmend met een sleuf en alles erop en eraan. De realisatie bezinkt, en we schieten allemaal in de lach. De situatie proberen recht te zetten, blijkt onmogelijk – het zakje zit stevig klem, en het eruit vissen lukt echt niet. Met rode gezichten en tranen van het lachen in onze ogen zetten we onze wandeling voort, ondertussen grapjes makend over de "speciale post" die de bewoners de volgende ochtend zullen vinden. Wie weet wat voor gezicht ze trekken als ze hun brievenbus openen... Hopelijk hebben ze gevoel voor humor!

Guy Van Damme

31 0