Lezen

Stationnetje

op de trein wachtend die niet meer rijdt - de stationskat slaapt

De overtocht (5)

dagen plukken wij al lang niet meer, ook niet onderweg naar Adinkerke, hoogstens bramen donkerpaars en zelfs de rode zijn er om te overleven het paard dat hebben wij verkocht, de kist zullen we moeten sleuren over landwegen waar vreemden naar ons staren en de geur moeilijk verdragen wij weten veel niet meer, het nut niet noch wie in een dronken bui Allison dat jonk weer heeft bevrucht, god, zij wil het kwijt, we stoppen bij een apotheker! zoals dat gaat met mannen is die vent gelijk zo velen heel gewoon een stuk crapuul, eerst een wip daar in die zieke kelder en de smeerlap kiest de kont uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

Bernd Vanderbilt

0 0

Zon

De stappende vrouw stopt en keert zich om naar de zon in haar gezicht

Bert Depoorter

4 1

De overtocht (4)

Addie Jonathan Allison en Quentin, ik vergat bijkands Meneer Vertriest, het is al bij al een wankele familie kalmte is een hemels godsgeschenks en eindelijk, sinds Addie ons verliet, wordt er schoon gezwegen niet één wezen mekkert onderweg, we slapen allen liefst in stallen zonder kribbes, krabben danig in het haar het paard is immers uitgemergeld en geregeld stuikt het door de poten, wie de dood moet trekken struikelt op een dag dan laat je alles achter, het nobel paard dat jou vertrouwde, hen voor wie je vuur was aan de schenen uit de reeks 'Schrijfoefeningrn voor de dood'

Bernd Vanderbilt

0 0

Luxe

Luxe is niet de glans van goud, Niet wat je draagt, niet wat je houdt. Geen villa hoog op een berg gebouwd, Geen auto die door straten sjouwt. Luxe is niet een klok van zilver, Niet de champagne, niet de kaviaar. Niet een jacht dat dobbert in de haven, Of een diner met sterrenwaard. Luxe is niet de dure merken, Niet de kunst die muren siert. Niet de macht om te regeren, Of applaus dat keer op keer vibreert. Luxe is het zonlicht op je huid, Een warme lach die jou verblijdt. Een hand die zacht de jouwe vindt, Een kinderstem die vrolijk zingt. Luxe is tijd die je kunt delen, Niet haasten, rennen, altijd streven. Het is een blik vol mededogen, Een schouder die je tranen drogen. Het is de stilte in de morgen, Vrij van zorgen, vrij van pijn. Een kop koffie, een goed gesprek, Een lief gebaar, gewoon, oprecht. Luxe is wat je hart doet stralen, Niet wat schittert in de etalage. Het zijn de mensen, echt en trouw, Die zeggen: ik geef om jou. Luxe is onbetaalbaar.

Guy Van Damme

29 1

Winter

te lang gebakken - de winterknollen dragen een zwarte korst

Margaretha Juta

5 0

De overtocht (3)

elkeen mag zijn wie hij is kwal of rotte vis in al zijn nare lagen iedereen moet ooit terug laat onderweg de kist niet vallen stook ook nergens vuur in schuren zelfs de bliksem zou ik kelen al die beesten rare wezens kennen reeds de route via Zeveren en Zwijndrecht Zottegem Zoutleeuw doe normaal gij zieke worm een dode houdt niet meer van lariekoek of raadseltjes heeft iemand al beslist die ever mafkees leeuw het varken hebben al gekozen echt het lijk die kist en Addie moeten simpelweg naar Adinkerke gatver Jonathan dat is een wreed ellendig oord met uitgemoorde bijen muffe honing Plop salamiland uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

Bernd Vanderbilt

3 0

De overtocht (2)

As I lay dying. zomaar kunnen sterven is een waar talent, het is veel meer dan slechts een handigheidje die vader is geen visser ook geen timmerman, Jonathan hij maakt de kist, de nagels wachten beslist, hij moet echt in dat ding vandaag, wie zal kransen vullen met de vuilste bloemen meneer Vertriest hij wil een koets boetseren, nonkel Nero is een specialist in taaie wielen treurigheid wil nog bewegen krampen voelen, kan op het einde iemand mij de ogen sluiten ik zie blikken die zich langzaam afwenden, met één nekdraai van mij afscheid nemen het is stokoud ongenoegen dat me achterlaat, ik hoor het in de verte doodkalm hinniken dit paard dat me goed kende, desalniettemin mij goed verdroeg toen ik in het zadel zat ik voel pijnlijk vocht en al het grondwater wil liefst in ongeziene richting stromen Byebye to loneliness and harsh existence. I shall meet my hideaway, never nor today. uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

Bernd Vanderbilt

0 0

Regen

De paraplu's gaan open en de kapjes op - een hond schudt zijn kop

Bert Depoorter

2 2

Afscheid

Ga je braaf zijn bij je nieuwe baasje? Een lik als antwoord. de tranen komen pas na een paar dagen - afscheidsverdriet steeds opspringend bij elk geluidje buiten - je geest miauwt nog Een aardbeving deed me wakker schrikken. Het was niet jij! Je bal in de hoek ligt stil op jou te wachten. Hij weet het nog niet. Tussen de wolken zoek ik naar jou, verre poes. Zie ik daar je staart?

Margaretha Juta

2 1

De overtocht (1)

my mother is a fish de vader bijtend slijm dat haar altijd bekladt troebel is zijn zicht die oogbollen zij zien de boel lelijk verkeerd het pad die gladde reis naar zoet en reiner sop wie leidt ons onderweg de wintertijd hij denkt dat niets zal loslaten er komt nooit opluchting intussen wordt het vocht grondeloos gelost en hij die snoodaard snottermuil hij houdt niet op terwijl het einde lacht spartelt lijdt opnieuw het waterdier aarzel niet maak die kist ik wil dit huis verlaten nagel alles proper dicht laadt het ding op de kar die lijdenswegen vindt het is genoeg geweest uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood' 'De overtocht' is een kortverhaal bestaande uit een reeks gedichten. Het is een bizar eerbetoon aan William Faulkner (1897-1962)

Bernd Vanderbilt

5 0

Het stenen lichaam

Het stenen lichaam verstijft niet Geeft geen krimp Bevriest niet Is voor altijd onaantastbaar In verstilde marmeren schoonheid

Elle Hart

7 0

Rouwnatuur

hoe kan ik een landschap troosten kan ik ietsmet mijn tranenmijn ogen wassen meetrillen als ze droef isverdriet verwelkomenhet zien opwellen, het zien verwelken het mag een plek krijgenin onze woudenmildwildin een cirkel van rouwgenotenwaar ik stil mag zijnwaar wij dat kunnen, samen rouwenhet zit in onze natuuraan de rand van een stijgende oceaan ik heb het aan een boom gevraagdhoe winter isof hij zijn leven mist een deel van mij sterft als ik leven loslaat laat het mij ook loswe zingen samen dankom natuurverbonden verder te gaanen dat de nieuwe zon komtmet bloesemsde rozen met fluweelmet glans de sapstroomnaar de hemellente winterslaap openbreekthet leven ons tot zich neemt wat nog leeft weet wat dood is gegaanwat dood is blijftrouwverteert als je het eenmaal herkentherken je het telkens weerin onze zoektocht naar troostkruisen onze wegenkomen we elkaar tegen in onze rouwnatuur bloeit inherentdat we op een momentklaar zijnmet onze tranenom verder te leven

Jill Marchant

10 0

Zeepijn

zwartwater in de zeespiegelmoeras langs de waterlijneen zondvloed van plastic golvendoet de zee pijn nuestra culpa, wijpuilen uit, werpenin het wild wegzonder gewetenverstoren de elegante fragiliteit van de kringloopde subtiliteit van de materia primabevlekken onze longen en ingewanden met ultrafijn stofde helende likeur die water isdraagt rotte sporenbloedvergifvoelen we dan gezonde schaamtewalging?zwarte gedachten bij de grootste verspilling van onze tijdbij vermoorde bossenverloren verwonderinguitdovend vuurdoodgraag vooruitgang maar lang geen bekroning voor onsaapachtigen, menselijk potentieel tot wij onszelf weer onder ogen durven zienstuwt de impuls even nietsom alles te laten composterenin harmonie met alle naturende aarde de hand reikenals medestaander met bloed, zweet en tranentot tranenden en pijnboomtot het altijdgroene levenons als bondgenoot herkenten wij onszelf weer onder ogen zien het neemt tijdnaar een zuiver evenbeeld strevenzegeningen in de zeespiegel zienhet geschenk is een zee van tijd te hebben

Jill Marchant

7 0

Het leeft nog

het blad op de grond dat daar ademt het is gevallen maar het leeft nog weggelopen ben ik nietverder getrokken, jaik weet niet meer hoe het kwam op het aardoppervlak onderweg door holtes en ontworteld merg door harsaders van bomendoor ogen van mos door balsem voor onze wondendat het leven zelf kracht heeftkan ik hier voeleneen thuisloze westerling tussen bloemenweidenop zoek naar iets groter dande hemel plots een herinnering, een stem ik fluister ja, dat zou kunnenik voel een steen slepen in mijn keelschrapen aan de wandeeuwigheid echoot langs mijn binnenkant het is pas later dat ik er woorden voor leerde en zei:inwateringenelke kassei zat ooit in een bergstenen kennen levensverhalenvan standbeelden, van hoogvlaktenmineralen dragen kristallijnen in hun weerbaarheidivoor verlangt naar de gerimpelde huid van olifanten hout kent het hart van de stamerts kent goud en diepzees geheimen parelmoer herinnert zich haar schelpenrijsthalmen ruiken naar vrijheid van veldenzaden zullen over onze toekomst vertellen maak iets dat langer houdt dan je bestaan languit aardeuit groter dan jezelfmaak er met ons een leven van

Jill Marchant

0 0

We lichten op

wanneer vuurhout brandt na al die tijd water uit natte takken van de fijnspar sissend verdampt blauw loof van de zilversparzwart fluweel blakert een twijg een vlameen gebed zijn de bossen in mijn vuurhaardvrienden gewordenik zie ze dienendansen rond hun opbrandende as dank ik deze kompanenvoor de tijd in het bosvoor de tijd in het vuurwaar ze oplichten het donkerhet donkerthet licht op het lichtverlichtde aarde leeft willen we bij vlammen biddenvoor onze planeetze voelt dat dansen rond haar aswanneer vurenhout brandtlichten we op ze voelt dat

Jill Marchant

0 0

Planeetpijn

zonder aardegeen mens zonder mensgeen planeetpijn een planeet met haar bevingeneen aarde met haar groeipijnmaar geen planeetpijn – dat hebben wij gedaan thuis aan teveel oeverswe willen zelfs het weer voorspellende natuurkrachten en elementen temmenmaar zonder aarde geen mens wind zie je niet komenniet langs achter, van voren, of bovenwat stil ligt, beweegt inertondergronds is mos op komstom vlechten van verdriet op te vangeneen kussen te vormenin een tranendal met ruimte voor rivieren een vlindereffect raakt ons levener is niets dat we op voorhand kunnen wetenenkel achterafna de vleugelslag we kunnen enkel hopenin uiterst duistertussen moddersluiers van aarde en waterland dat de planeet zich herstelt, uit zichzelf vervelten wijverbinden met wat ons hart verteltmeer waarde aan de aarde gevenhaar waardig dragen, zoals zij onssamen sterker wordenwaar het pijn doet

Jill Marchant

0 0

Liefst op deze aarde

ik speur naar jouw voetsporenleer van alle gemaakte stappenen kies graag zelf mijn diepmenselijkevoetafdruk het liefst kom ik naar je toemet mijn zoon, jouw kleinkindliefst op deze aarde we delen haar met elkaargemeenschappelijke grond met te veel te weinig met te weinig te veel de grote eik in het eeuwenoude boslaat met zijn sterven nieuw leven los huil je met de natuur als een wolf naar de maan omdat je wil dat wat leeft blijft bestaan soms is het tijd om verder te gaantussen alle puin zullen we een nesttussen levend verlies een toeverlaat maken verzorg elkaar als een huis komen we nog steeds ergens samen thuisliefst op deze aarde

Jill Marchant

0 0

Verwant

ik voel me verwantmet joubestaat daarin een afstandvraagt zij geen verte slechts kleine wijdteeen ademruimte verder sta jij me nabijmijn clanstam boomstamhuisbinnenwachtgelijk gezinde aantrekkingskracht zonder bloedverwantverbonden vormen we geen maagschap maar we mogen elkaar liefde door de maaghet merg en het been een onbestorven licht schijnt achter een silhouetcontourvergezicht dat nadert, afstand gedicht

Jill Marchant

5 0

Moederwater

ik wacht op je ademhalingna de middag begint de zon aan haar daling ze zal ondergaanomdat er geen omkeren meer aan isgaan die laatste seconden het snelst in een zucht ik denk aan de oceaanwaar ik deze zomer in, meegesleept waar ik in ging zitten zoals in jouw moederwater golven bleven stromen, één voor één raakten ze mevoor ik van de ene streling bekomen was, voelde ik de volgende tegen me aanik hoefde niets te doen, het water kwamhoe vaak gebeurt datdat je niets hoeft te doeniets of iemand naar je toe blijft komen ik wacht maar je blijft stilwe houden onze adem iner volgt nietssoms is iets, zonder dat je het weet, de laatste keer gaan die laatste seconden het snelst volgt daarop een onsterfelijke eeuwigheid ik loop je laatste ademhaling nog achternawat van jou nog leefde, nog bewoogniet wetend wat ik er mee wilde doenbotten van vogels zijn gevuld met lucht welke adem in de hemel was de jouwewelke was al van iemand geweest welke was onderweg welke was verlorenwelke was voorbestemdwelke was de volgendewelke mocht ik houdenwelke was de jouwe omdat er geen omkeren meer aan is laat ik je slotadem loshoe vaak gebeurt dat eerlijkhet gebeurt in golven, meerdere kerenin de zucht van de zon, soms of al om kwart na twee ‘s middags, wanneer ik net bij je was en jij vertrokin een laatste keer met iets of iemandin een eerste keer met iemand met dezelfde naam als jijin golven, in moederwatertot mijn botten, mama tot in de botten van vogels

Jill Marchant

4 0